GEKWEK

Na de vele tandartsbezoeken van ons kinderen was het deze keer mijn beurt om een bezoek te brengen aan de tandarts. Ik ga altijd met schrik naar de tandarts. Met de bibbers zit ik in de stoel.   Misschien omdat je alles niet meer onder controle hebt. Je ligt daar en je moet vertrouwen hebben dat hij echt een goede tandarts is. Ik wil de lof van mijn moeder voor haar tandarts graag geloven. Dit is namelijk al mijn vijfde tandarts in 31 jaar. Bij de laatste heb ik veel pijn gehad . Daarom rijd ik nu ook 35 minuten naar die tandarts. Het is de tweede keer dat ik er ga, maar de eerste keer heeft ie mij alleen maar gerust gesteld (dat er wel wat werk aan de winkel was, maar dat dat vandaag niet ging gebeuren).   Eerst verdoven. Dat ging deze keer supergoed. Drie uur later is mijn hele onderkant nog verdoofd :-)en kan ik amper praten. Dat kan hij dus goed.   Terwijl de verdoving aan het werken is gaat de tandarts even weg en ben ik bang dat ik flauw...

Gisteren keek ik een nieuwe Tv serie uit. Togetherness. Dat klonk mij totaal onbekend in de oren, maar toen ik de trailer zag én de kleine inhoud las wist ik dat ik deze serie misschien wel kon smaken. En dat deed ze. Een paar bijna veertigers waarvan één koppel met kleine kindjes wonen plots samen. Het gaat over liefde, twijfel, geluk, vriendschap, verdriet,  huwelijk, ... Kortom: LIFE. Bovendien duren de episodes niet al te lang. Ongeveer 30 minuten en het eerste seizoen telt er maar acht. Er is ook telkens geen beginintro wat ik wel prettig vond. Zoals je merkt blog ik nu ook vaker over Tv series omdat ik blog over wat mij bezig houdt in mijn leven. Dat zijn de kinderen, mijn huis, kleine en grote problemen, geluk, gedachtesprongen, de man, boeken, eten, ... Momenteel geef ik best wat centen uit aan die series, maar zolang ik ook nog kan sparen is dit oké. Waar ik ook wel centen aan uitgeef zijn boekskes. Niet de gewone boeken, maar de woontijdschriften...

Hoe ik verslingerd raakte aan TV series nadat ik bijna 20 jaar amper Tv keek? Wel. Het begon met graphic novels. Namelijk die van The Walking dead. Nadien wou ik toch graag de bekende TV serie ervan zien en die beviel mij zeer goed. Ik was meteen een grote fan. Maar na The Walking Dead wilde ik meer bekijken aan series. Dus eerst: 1)The Walking Dead: seizoen 1 tot 5 (nu wachten op seizoen 6) Nadien keek ik naar. 2)American Horror Story: seizoen 1 tot 4 (al vond ik de eerste 2 seizoenen wel de beste) 3)Desperate Housewives: seizoen 1 tot 4 (ik ben nog steeds op zoek naar seizoen 5 tot 8 want deze is niet meer te verkrijgen in de winkel. 4)Les Revenants: seizoen 1 en 2: hele goede Tv serie 5)Black Sails : seizoen 1 en 2 (aan het wachten op seizoen 3) 6)The Bridge: seizoen 1 tot 3 (hele goede reeks en ik hoop dus dat er een vierde seizoen komt) 7)Z-nation: seizoen 1 (slecht, slecht, slecht) 8)Modus: seizoen 1 (meer van verwacht) 9)Vikings: seizoen 1 (beter dan ...

 Na één dag zijn ons kinderen de chocolade eieren al beu. Dan is het dus tijd om andere dingen te zoeken om de chocolade te verwerken. Deze ochtend ging ik tijdens het stormweer naar de markt. Er stonden amper kraampjes, maar gelukkig wel de fruitboer waar ik drie pakjes aardbeien kocht voor 5 euro. Thuis werd er dan chocolade gesmolten, aardbeien werden er in geduwd en op stokjes gestoken. Dat was een lekker dessertje voor na het eten. De man verstuikte gisteren zijn voet en bracht een tijdje op spoed door. Gelukkig was het niet al te erg, maar pijn deed het wel dus was het voor hem vandaag platte rust. Zelf bracht ik een hele middag al lezend door. Mijn boek moest vandaag nog uit zodat ik in maart toch minstens één boek gelezen zou hebben want mijn lezen staat op een laag pitje. Het is niet gelukt. Dat uitlezen. Het zal voor morgen zijn. Daarmee besloot ik ook om de brui te geven en niet meer mee te doen met de  Verbeelding Book Challenge 2016 . Hoewel het me vor...

 Het gebeurde in de Goede Week dat onschuldige mensen stierven. Het was overal erg stil de dagen nadien. Dagen na de aanslag vonden mensen hun geliefden nog niet terug. Ik moest als ongelovige aan het paasverhaal denken. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Dat dacht ik. Op stille zaterdag was ik aan het einde van de wereld. In Zeeland zijnde kun je je veilig en gelukkig voelen. Hier zullen de barbaren niet komen. Je kan er gewoon op straat je zeteltje neerplanten, onbezorgd spelen en simpelweg gelukkig zijn dat al je geliefden heel goed leven.  Ze springen en springen 't  leven in.  Achteraf ging ik met hen eten in 't restaurant Smaek. Lekker was dat.  Vandaag was het dan Pasen wat toch vooral voor de kinderen vooral een lekker zondig feest is. Maar eerst werd er gezocht. Thuis en bij mijn ouders. De oogst was geslaagd. We kunnen weer even voort.   Heel moe worden we daar allemaal van. In...

(foto uit de oude doos: de man en Liesje) Ik was gisteren al laat (8.25 uur) en stond met ons kinderen aan de auto en spoorde ze aan om wat voort te maken toen de man belde. Hij weet nochtans dat dit niet het ideale tijdstip is om mij te bellen. Maar de man die zelf vaak in Brussel werkt en onlangs nog gewerkt had in de vertrekhal in Zaventem moest het onmiddellijk kwijt. 'Er zijn twee bommen ontploft!' Mijn eerste reactie was: 'Oei.Oei.' Nog later sta ik in het postkantoor waar men vertelde dat er nog een bom ontploft is. Mijn eerste reactie was woede! Geen ongeloof want de dreiging was er, maar woede! Nadien reed ik door naar mijn grootouders die ik een bezoekje ging brengen en had ik meteen iets anders aan mijn hoofd. Want mijn grootmoeder was naar het ziekenhuis gebracht omdat ze onwel geworden was. Terug thuis kreeg ik mails van de school dat de kinderen niet alleen tijdens de middagpauze naar buiten mogen (en ik woon in een dorp!). De scholen we...

Het was dan eindelijk zover. Zondag vertrokken we naar onze stacaravan op De Pluimpot. Het was wat fris en af en toe viel er wat uit de lucht, maar dat kon de pret niet drukken. Voor de kinders althans niet. Zij gingen de speeltuinen en de paadjes verkennen en waren op het einde van de dag heerlijk moe en voldaan.  Zelf kreeg ik de zalige kriebels van de lucht en de natuur in Zeeland. Dit ongerepte stukje Nederland is zo mooi. Helaas kon ik er zondag zelf niet van genieten. Ik zat de hele dag in mijn caravan om te kuisen want na de winter is dat gewoon erg nodig. En ik ben niet klaar geraakt na uren en uren zwoegen. Ook de man niet. Hij hield zich bezig met den buiten. Het terras en de tent opzetten. Volgend weekend doen we nog een beetje verder en dan is hij eindelijk instapklaar om vakantie in te houden. Hopelijk is tegen volgend weekend mijn lastige verkoudheid achter de rug. Ik ben zelden ziek en een verkoudheidje is voor mij geen ziek zij...

 1)Een mens moet goed kunnen relativeren. Deze week was weer de moeite qua blunders. De bank had per ongeluk mijn rekening geblokkeerd nadat ik gebeld had omdat er een verkeerde naam stond op mijn nieuwe bankkaart. Een vreemde zaak.  Plots kon ik niet meer betalen in de winkel. Na een telefoontje beloofde een man mij een nieuwe bankkaart en het heuvel zo snel mogelijk recht te zetten. Voorlopig is mijn rekening nog steeds geblokkeerd, maar gelukkig hebben we meer dan één bank :-). En kan ik mijn bloedjes(deze week stroomde ik op een ochtend zo over van liefde dat ik gewoon een foto MOEST nemen: ik neem nog altijd te weinig foto's)toch nog te eten geven ;-). Later kan ik wellicht om lachen, maar in de winkel zeker niet die dag. Daar ben ik ondertussen dus een KEI in geworden: relativeren. Wat stelt dit nu voor in vergelijking met .... 2)Een neen kan toch weer opnieuw een ja worden. Toen ik vorig jaar zo vreselijk moe was elke dag dacht ik dat ik nooit nog aa...

 In de winter proberen we ook naar buiten te gaan, maar met de lente in zicht en het mooie weer van de afgelopen dagen is het net weer iets fijner om naar buiten te gaan. Zondagmiddag gingen we rond de middag naar De Cuytegemhoeve in Sint-Amands. Waar we eerst naar de dieren keken. En de kinderen speelden tot het eten klaar was. Echte boerenkost. Een beperkte kaart aan een klein prijsje.  Heerlijk was die zondag weer. Nadien gingen de jongens naar de chiro, Fee ging in bed en de man werkte nog wat in de tuin terwijl ik wassen draaide en ze buiten hing. Wat is de was buiten laten drogen toch een luxe. De voorbije dagen speelden ons kinderen ook vele uren op de trampoline. Het beste buitenspeelgoed als je het mij vraagt. Van mij mag het blijven duren. Kinderen die buiten spelen, de ijscoman die weer langs komt, wapperende was, .... Het kriebelt en ik geniet. Morgen laat ik de fietsen weer in orde maken. Binnenkort weer met de fiets naar school want de ...

  De jongste is bijna genezen van haar zware griep met bijwerkingen (2 oorontstekingen) en kan opnieuw lachen, deugnietstreken uithalen en spelen. Alle meisjes (behalve ik)zijn hier goed ziek geweest. Ook onze 16jarige was zelfs 14 dagen thuis van school omdat ze er nog een amandelontsteking bovenop kreeg. De jongens werden niet ziek. En hopelijk worden ze dat ook niet meer.   Mijn oudste dochter vierde dan weer haar 19de verjaardag. Weer een feestje. Ze heeft het goed gevierd. Een grote dochter waar ik erg trots op ben. Jammer genoeg reed ze deze week haar auto per totale. Ze was niet in fout, maar de auto is voor 't oud ijzer. Een andere auto zit er voorlopig niet aan te komen...want we zijn aan het besparen. Bij dat vele sparen hoort dan weer op vakantie gaan dichtbij huis of gewoon thuis. Dit weekend is het opkuisweekend op De Pluimpot (waar onze caravan staat) en reken maar dat je ons daar zondag kan vinden om de boel op te kuisen. Het is ...

 Het valt niet mee voor ons Feetje. Het griepje dat ze had sinds vorige week bleek na een bezoek aan de kinderarts ( Fee had al zes dagen hele hoge koorts: zie 40°C ) ook nog een oorontsteking langs beide kanten te zijn. Wakkere nachten en veel wenen was het. En veel schootzitten of tegen me aanhangen. Nu neemt ze dus antibiotica en ik heb de indruk dat het al iets beter is. Laten we het hopen want ook Esther is hervallen. En de jongens zijn nog steeds zo gezond als visjes. Gisteren diende ik dus het tandartsbezoek te annuleren om voor het kleine mensje te zorgen. Maar dat is 't minste. Enkele dagen geleden vertelde ik dan weer hoe ik eigenlijk geen behoefte meer voel om te bloggen, maar af en toe komt het toch vanzelf om weer wat neer te tikken. Dat we dit jaar niet op vakantie gaan behalve naar onze stacaravan op De Pluimpot in Zeeland had ik ook al een paar keer verteld. De reden was dat ik het inpakken zo beu was en het uitpakken ook. Maar ondertusse...