GEKWEK

Deze middag hou ik mijn drie schatjes van patatjes gewoon lekker thuis. Dat doe ik wel vaker. Ze een ochtend of middag thuis houden. Tenzij ze per se zelf echt naar school willen natuurlijk , maar dat is toch vaak niet het geval. Nu ze nog kleuters zijn kan het nog.   En het is gebeurd. Ik ben beginnen smeren. 40 jaar lang is er geen zalfje aan mijn gezicht gekomen. Dag en nachtcrèmes? Echt in geloven doe ik nog steeds niet en ik vond het altijd al veel geld voor zo een potje.  Maar met mijn huid is wel degelijk wat aan de hand. Na een douche 'trok' het langs alle kanten. Ze was ook erg droog. Zelfs mijn wenkbrauwen schilferde. Toen ik dan toch bij onze apotheek langs kwam heb ik dat maar eens verteld want ik had er last van. En zo kwam zij op de proppen met een dagcrème die ik gewoon elke dag moest smeren en sindsdien smeer ik dus toch. En ja. Mijn huid voelt stukken beter aan. Het is waarschijnlijk maar een gedacht, maar ik voel precies dat het toch ee...

Met dagen zoals vandaag en eergisteren blijf ik het liefste van al gewoon binnen in mijn warme woonkamer en nog het liefste van al in mijn zetel met een boek of een DVD of gewoon met een kind op de schoot. Vorig weekend lukte het me aardig om lekker lui te zijn al moet je dat lui zijn ruim zien. De zaterdagochtend heb ik wel nog als een gek rond gereden om kinderen op zwemles te krijgen en lijstjes af te werken (bakker, apotheek, garage, bij een lieve letster langs), maar nadien ging de knop onherroepelijk OM. Het lukte ja. Ik deed alleen nog wat ècht moest (zie vuile luiers verversen en voor eten zorgen)en voor de rest liet ik de boel de boel. Ook zondag verliep compleet rustig en relax. Werkelijk zalig dat niets moest. Af en toe draaide ik eens een was omdat ik stijf werd van teveel zitten :-). En 's avonds deden de man en ik de kindjes samen in bad en had ik nog de energie en moed om alle lakens te verversen. Olé. Maar natuurlijk start op maandag ook weer gewoon de school...

De man en ik luisteren best wel vaak naar Armand. Armand is vandaag overleden. Daarvoor belde de man vandaag. 'Armand is overleden!!' En hoewel hij niet zo bekend was hebben we heel wat avonden versleten met zijn liedjes op de achtergrond. En waarschijnlijk ook nog in de toekomst.

Ik ga jullie iets bekennen. Toen mijn oudste geboren werd wou ik 'het spel' niet meespelen van de Sint die komt en de klokken die eieren brengen met Pasen. Ik was al niet gelovig en neen. Het hoorde niet bij hoe ik het zag voor mijn kinderen. Mijn broer en ik wisten trouwens zelf al heel snel dat het gelogen was. Ik was 8 en mijn broer dus nog jonger toen mijn moeder de bergkist opentrok met al het speelgoed in. Ik denk dat zij al mijn Sinterklaasliedjes beu was want ze toonde het op de avond dat ik al uren zitten zingen had om toch maar te krijgen wat ik zo graag wou. Toen ik mijn tante ging vertellen dat de Sint niet bestond werd ze zo kwaad en zei ze dat ik dit absoluut NIET tegen mijn nichtje mocht vertellen die toen 7 was ofzo. Dat heb ik ook nooit gedurfd. Het had indruk gemaakt dat dit een ZEER groot geheim bleek te zijn. Zelfs op school hield ik mijn lippen stijf op elkaar. Misschien daardoor allemaal dat ik het  niet wou voor ons kinderen. Maar ...

 Nog even wat nagenieten. Veel te snel voorbij. Dit zou ik gerust een week of meer aan een stuk kunnen of willen. We hebben het ginds amper over de vreselijke gebeurtenissen in Parijs en de rest van de wereld gehad. We waren letterlijk weg van de wereld. Ondertussen ben ik weer in het dagdagelijkse ritme van school , de was, koken, afspraken maken, administratie bijbenen enzovoort. Vandaag teisteren zware hoofdpijnen me. Weer iets teveel aan mijn hoofd met de kinderen. Vandaag ook weer naar de Spaanse les. Ik vind het best moeilijk worden. Ook omdat ik niet zoveel tijd heb om er thuis nog eens naar te kijken of om te oefenen. Ik merk dat de oudere mensen het al veel beter kunnen dan ik zelf :-). Mijn auto is ook in de garage sinds gisteren. En ik ben autoloos tot donderdag. Gisterenochtend deed ik de kinderen te voet naar school, maar 's middags nam ik de auto waar de dochter mee rijdt. Vandaag nam ik 's ochtends opnieuw die kleine Opel Corsa wat echt...

Afgelopen weekend waren wij in de Hoge Venen. Ik was daar eerlijk gezegd nog nooit geweest of ik kon het mij toch niet meer herinneren. Maar het Wandelweekend met onze Letsgroep ging door in de buurt van Ovifat. Twee dagen wandelen en samen zijn met 20 grote mensen en 11 kleine mensen tussen de 1 en de 12 jaar). Een toffe bende.    Zaterdag viel het weer wat tegen. Veel regen, maar zondag was het warmer en zalig. Wandelen tussen de bomen, over brugjes, op moelijke padjes soms (onze fietskar moest regelmatig gedragen worden: hard labeur, maar er waren genoeg helpende handen ;-)), oude heirwegen, rotsen, watervalletjes, enzovoorts. Zo mooi, zo schoon, ...  Gegeten werd er gewoon onderweg genietend van het uitzicht. Ons kinderen hadden den tijd van hun leven. Stokken zoeken, klimmen, rennen, door water waden, .... 's Avonds aten we samen en terwijl onze jongste kinderen al sliepen en de ouderen zich onderling vermaakten sloten wij de...

Mijn looks op mijn dertigste waren eerder sportief. Ik deed toen veel aan sport en had vijf kinderen. Foto boven in de zomer van 2006 bij Hoover Dam in Nevada. Daarna kreeg ik snel na elkaar weer vijf kinderen. Fragile en Noppies was toen mijn favoriete kledingmerk. Op mijn 34ste (2010)en zwanger van Liesje zag ik er nog best oké uit en op bloemen ben ik altijd al gek geweest. Het veranderde allemaal in 2012 en zwanger zijnde van Mats. Mats werd geboren en ik kreeg de kilo's er niet meer af hoeveel moeite ik ook deed. Met negen kinderen lukte het met niet meer om te sporten. In mei 2013 (onderaan)werd het erger en erger. Je ziet het misschien niet, maar de kilo's vlogen eraan. Ik denk ook door de stress die we toen hadden over van alles en nog wat. Stress maakt dik: dat weet ik zeker. Mij toch. Ik kon nog net kleertjes van King Louis aan. De jurk op de foto heb ik kort geleden verkocht op kapaza. En nu zijn we dus twee en een half jaar verder en is de jongste zelfs a...

We zijn dus weer eens naar Center Parcs geweest. Zelf ga ik er al 26 jaar naartoe. Eerst met vrienden en later met kinderen. Al een paar keer nam ik me voor vakantieparken voortaan links te laten liggen, maar ik keer telkens veel sneller terug dan gedacht ;-). Hoe dat komt is niet moeilijk te raden. Klein en groot vindt het er supertof. Dit keer kozen we voor de Pony vakantie. Een pony de hele dag aan je cottage die je mag verzorgen (eten geven en borstelen)en zoveel ritjes op mag maken als je zelf wilt. Ik geef toe dat ik er zelf niet al te zot van ben. Van zo een pony, maar ons kinderen hadden echt de tijd van hun leven. Onze kinderen waren een hele week buiten. Zodra de zon opkwam glipten ze buiten (om half acht gingen de twee jongens al naar de bakker) tot 's avonds wanneer het al begon te schemeren. De oudste kinderen hielden vooral van het subtropisch zwembad (vier keer) en het bowlen (3 keer), maar ook van naar hartenlust TV kijken tot diep in de nacht ;-). Maar ook m...

 Gisteren waren er ondanks het vele inpakken (ik pak in voor zeven personen) toch nog vele mooie momenten. Zoals het gewoon samen zitten bij het ontbijt. Nog slaperig en dwaas en alleen met de jongsten want de tieners slapen tot hun bed ze eruit zwiert. En met de weekendkranten en een verdwaalde drinkbus. En toast maken voor iedereen en koffie drinken. Heel gewoon, maar het voelde heel bijzonder. Ik zou iedere ochtend wel zo willen... We zijn niet uit eten gegaan gisteren dus maakte ik zelf savooisoep en hamburgers met petatjes en veenbessen. Ondertussen speelde de man met de kinderen. Zalig zo. Doen wat ik het liefste doe (na lezen): koken. En intens genieten van de snijplank nemen en de potten en het schillen en hakken. Genieten van de geur en ondertussen het gelach van de kinderen. Het voelde weer als een gezinnetje. Deze momenten wil ik meer en koesteren. Gaan wandelen heb ik niet gedaan. Ik ben zelfs mijn huis niet uit geweest. Gewoon omdat het anders niet ...