De marginale schoenen van Fee en de betere dagen van Vicje



 Vic was deze week (woensdag) dus zes weken. En sinds woensdag is hij rustiger. Niet met de druppeltjes van de dokter want die ben ik nog niet gaan halen, maar gewoon zomaar. Minder wenen en weer meer slapen. En daar ben ik natuurlijk blij om. Ik zou bijna de afspraak met de osteopaat annuleren, maar ik laat het voorlopig toch maar door gaan. Het is niet zo dat hij nu opeens een super rustig manneke is en minder geprikkeld lijkt, maar het is beter.

Zelf ging ik ook naar de kinesist en ik doe nu oefeningen. Uiteindelijk wil ik de oefeningen volgen die in het boek Reboot staan van Elodie. De kinesist leek dat ook een goed idee te vinden. Maar eerst doen we dus andere oefeningen om het bekken en de bekkenbodemspieren weer wat beter te maken. Ze zei trouwens dat het er heel goed uit zag. Dat er vrouwen zijn met veel minder kinderen bij wie het stuk slechter is dus ik heb weer al eens geluk. Ik heb dus hoop dat ik binnenkort wat lichte sport kan gaan doen.
 Vicje kijkt nu al heel nieuwsgierig een beetje rond en luistert aandachtig wanneer we tegen hem praten.
Foto van Feetje is met de nieuwe geleverde bos bloemen op de achtergrond na school.

Niet alleen vind ik het heel fijn om zo een boeket te ontvangen. Er is ook altijd een kaartje bij met 'informatie'. Zo heet het boeket deze week 'ontploft' en is het geïnspireerd op de film La La Land (een film/musical die mijn oudste dochter zag en zij vond hem héél goed).
Over het boeket zegt het kaartje: Een bos vol dromerig verlangen, met zwierige stelen in retrokleuren. Tussen al het roze, geel en oranje ook enkele donkere kleuren: die staan voor de melancholische kant van het verhaal. Want het is nooit alleen maar rozengeur en maneschijn.
Maar ook meer informatie over de namen van de bloemen vertelt het kaartje.
Ik lees die kaartjes ook zo graag. Even graag als ik geniet van het boeket.
Het boeket van vier weken geleden heb ik pas vandaag definitief de vuilbak in gegooid.
Ze gaan dus ook lekker lang mee.

En dan kocht ik sneeuwlaarzen voor ons Feetje en ik vind ze NIET mooi, maar zij vindt ze prachtig. Eigenlijk wil ze die laarzen de hele dag aandoen en vooral. Het zijn lichtjesschoenen. Vreselijk toch?
Zo een schoenen vind ik nog steeds helemaal niets en af en toe noem ik ze 'marginaal' in de betekenis van op het randje dan wel.
Er is nog een nadeel aan die schoenen.  Nu willen ze hier allemaal zulke schoenen, maar dat feestje gaat voorlopig niet door. Eén paar zo momenteel is genoeg!
 
Verder lukte het me deze week om een paar keer een koffie te gaan drinken en vandaag ben ik zelfs iets gaan eten met de man (met Vic en Fee erbij: dat dan weer wel).
En gisteren ben ik ook tot bij de kapper geraakt. Vic sliep toen de hele tijd.
Het was dus eigenlijk een zeer goede mooie week al bij al.
 
Alleen de was. Ja. Dat blijft nog altijd een grote ramp waar ik bij momenten behoorlijk moedeloos van wordt. Hoewel ik best graag de was doe is dat nu NIET zo.
Omdat ik het einde niet zie.
Het zal wel altijd een never ending story blijven.
 
Fijn weekend.
 
 


Reacties

  1. Crocs. Nog zo'n vreselijk (on)ding! En 2 zonen die ze graag en veel dragen. De afspraak is oké je krijgt er maar riskeer het niet buiten de poort te komen met doe dingen aan je voeten of ik steek ze in de stoof! Het werkt;)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)