Het leven dat in golven gaat








Wanneer ons manneke wakker is en niet weent is hij mooi en schattig en kijkt hij nieuwsgierig de wereld in. Dan kan ik verliefd liggen staren (nog steeds). Slapen doet hij het liefste in ons bed en in de maxi cosi in de auto (welk kind niet?).
Af en toe krijg ik lachje, maar evenzeer zijn er iets minder leuke dagen met veel wenen door de reflux en krampen. Elke dag ruiken we naar zure melk :-). Hij en ik.
Soms ben ik dan plots erg moe van al dat gehuil, maar er zijn hier gelukkig veel handen die eens overnemen om te troosten en te wiegen.
 
En soms doe ik een hele dag niets behalve hem proberen troosten.
Naar de manicure kon ik gisteren alleen omdat er iemand mee ging en toen weende hij ook. Maar ik had een trooster mee.
Het zal weleens wat beter gaan. Eruit groeien zeggen we hier. Groeien doet hij wel. Elke dag een beetje meer.
 
Mijn dagen zijn goed gevuld. Meer dan ik zou willen.
Toch heb ik ook nog wat kunnen opruimen. Niet zo vaak als ik zou willen.
Maar moet ik gewoon niet zoveel willen :-). 
 
Er gebeuren zeer leuke dingen.
 
Niels en Thijs hadden een optreden voor de grootouders en deden dat fantastisch en achteraf aten we een hele berg pannenkoeken voor Lichtmis (2 februari) wat vooral voor ons de betekenis heeft : dat de dagen weer duidelijk langer worden en we het licht verwelkomen en dankbaar zijn. Dat vieren we met pannenkoeken (geel en rond als de zon). 
Jammer dat ik geen foto heb van de tientallen pannenkoeken (zo'n 60 tal).
Het was een mooi en lekker samen zijn.
 
Fee gaat dan weer zo graag naar school dat ze weent wanneer ze van mij eens niet moet gaan.
En ze doet amper nog in haar broek.
 
Ik las twee boeken uit en keek bijna een serie uit (al blijf ik te lang op dan want meestal kijk ik nu in bed met Vicje naast mij).
 
O. Ondanks de volle dagen geniet ik.
 
Al was het gisteren verschieten toen de man  een ongeluk  had met een spookrijder. Gelukkig had hij niets en helaas de andere man wel.
De auto is wel behoorlijk toegetakeld en tijdelijk onbruikbaar. Momenteel is het dus wat behelpen voor de man want hij is zijn 'gerief' kwijt. Zijn werkauto dus!
En ja. Het was behoorlijk verschieten.
Nu is het een hoop papierwerk en gedoe met de verzekeringen.
 
Het is 't leven. Dat gaat in golven. We nemen het gelijk het komt. We hebben niet veel keuze in dit leven dat zo kort is.
Het is verschieten, genieten, dankbaar zijn, lachen, wenen, verbaasd zijn, teleurgesteld zijn, enz....
 
Fijn weekend!

Reacties

  1. Een ongeluk is altijd verschieten en dan de rompslomp van de papieren. Ik spreek uit ondervinding. Tegen dat alles in orde is.
    Heb je al eens gedacht aan een de osteopaat voor kleine Vic. Hier had mini M destijds ook reflux en voor het erger werd ben ik enkele keren naar de osteopaat geweest en na de eerste keer merkten we een heel groot verschil. Wij gingen naar een osteopaat gespecialiseerd in baby's en kinderen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oeps, wat een geluk bij een ongeluk dat je man niet gewond raakte! maar ook weer lastig dat hij zijn auto kwijt is en inderdaad al dat papierwerk erbovenop...pfff
    Wat een knap ventje toch die kleine Vic! Genieten maar! fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja wat groeit Vic snel. He bah wat naar voor je man, gelukkig is het voor hem dan matriële schade maar je hebt er veel werk van en het kost vaak meer dan je lief is. Voort dobberen maar.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)