Een bril, de gelijkenissen en afscheid


 Ik las afgelopen weekend met veel interesse het interview met Eline.
Eline vond ik jaren geleden al een vlotte wanneer ik haar eens bezig zag, maar verder was ik geen fan.
Dat veranderde toen ze met haar brillenlijn kwam. Ik bril sinds ik 12 ben en heb zelfs nooit lenzen overwogen. Al ging ik mijn ogen laten laseren toen ik mijn huidige man leerde kennen. De afspraak voor laseren stond vast toen ik ze annuleerde.

Sindsdien probeer ik gewoon leuke brillen te kopen met wisselend resultaat.
Mijn eerste twee brillen van Eline kocht ik samen omdat ik niet kon kiezen. Hier vind ik mijn goesting wel.
Ondertussen heb ik al 3 brillen van Eline die ik afwisselend draag al heeft één absoluut mijn voorkeur. Mijn nieuwste :-).
De monturen zijn bovendien nog betaalbaar. Mijn glazen daarentegen kosten veel meer dan het montuur.
 
Vandaag weer veel te veel van alles. Veel rondgerij.
Veel berichtjes en telefoontjes ook.
Nog inpakken, nog wassen, ...
Naar mijn ouders, naar de Carwash, naar de logo, naar de winkel, ...
 
Alles is klaar om morgen een verjaardag te vieren. Niels wordt morgen 10. Zo lang is het geleden dat ons liefdeskind geboren werd. Het eerste kind met mijn tweede man. Het was een mooi begin van een ander leven met vooral veel hoop en zin in de toekomst.
Het feestje is gepland, de taart besteld, het cadeau ligt klaar, de vlaggetjes hangen, ...
 
Geboorte, leven, dood.
 
Bijna 13 jaar geleden is het dan weer dat mijn 1ste man stierf (hij was 31) en 3 maanden later mijn opa en peter Jan (hij was 80). Van beiden heb ik geen afscheid kunnen nemen. Bij beiden wist ik niet dat het een afscheid was. Over beiden voelde ik me weleens schuldig al denk ik niet dat zij dit zelf zou zouden gezien hebben. De tijd heeft dit wel kunnen plaatsen.  
 
3 maanden is onze jongste zoon nu. We vergelijken vaak de fysieke eigenschappen. 'O. Kijk. Hij heeft net zulke oren als ... ook zo een puntje!' Of 'Amai. Die kijkers. Net ...!'

Er werd geknutseld in de tuin want het was een mooi weertje. Voorlopig lukt het me niet om er van te genieten. Ik kreeg de kinderen moeilijker buiten dan anders ook.
Het leven gaat zijn gangetje.
Dankbaar ben ik dat mijn kinderen kunnen opgroeien in dit mooie land en ze zich bijvoorbeeld geen zorgen hoeven te maken over voedsel, bommen en dergelijke.
 
Vrijdag vertrekken we op vakantie met een dubbel gevoel. We waren liever nog een dag langer thuis gebleven om afscheid te nemen, maar onze reis/vakantie is gepland en het is iets teveel gedoe om uit te stellen of anders te plannen. Met de jongste kinderen moeten we de reis maken in twee dagen en we kunnen vrijdag ook niet later vertrekken want dan komen we ook pas 's avonds laat toe.
Ik ben blij dat ik toch nog op een andere manier afscheid heb kunnen nemen al wist ik ook toen niet dat het een afscheid was.
 
In mijn hart is ze bij mij.
Net als opa.
 
 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)