Gesleep en gemor

Heel sterk heb ik het gevoel dat ik nu dag per dag leef.
Ik sleep me ook de dagen door. Letterlijk. Ik doe wat ik moet doen.
Kindjes aankleden, naar school brengen, eten geven en zoveel mogelijk zorgen dat alles normaal verloopt. Dat er voedsel in huis is, rekeningen betaald worden, de was gedaan is, enz...
Voor de rest plof ik vaak in de zetel. Niet omdat ik het echt wil. Liever zou ik nog verder doen dan met dingen waar ik mee bezig ben, maar het lukt echt niet.

Gisteren kwamen er vrienden op bezoek. We hadden een heerlijke middag samen in de tuin en daarna zijn we ergens gaan eten. Het was snel laat en avond en bedtijd.  Heel aangenaam, maar zo vermoeiend. Gelukkig nam de vriendin en haar dochter ons kleine kinders voortdurend onder hun hoede anders was ik niet mee kunnen gaan. Onze volgende 'date' is er één zonder kinders.

Onze TV werkt terug na bijna drie weken en dat heb ik ook te danken aan onze vrienden die technisch een beetje meer talent hebben dan wij. Het maakt echt wel een verschil. Het is minder druk en rommelig in huis.
Eén dochter zit nu in de Ardennen met school. Ik hoop dat het supertof word.
De andere hielp me met de kleintjes wassen. Toen ik kraamzorg regelde had ik gevraagd of ze ook voor de bevalling konden komen ondermeer om me daar mee te helpen (bukken is lastig), maar een dikke twee weken voor mijn datum is er helaas nog niemand beschikbaar. Maar de dochter krijgt een extra centje en zo is iedereen ook weer blij.

Verder heb ik lichtpaarse tulpen nu in huis.
Is het morgen voor de jongste kinderen alweer de laatste schooldag van de week. Vanaf woensdag zijn er vier thuis van school (de jongsten dus).
Sleep ik me morgen naar de gyn.
Is mijn bril stuk. Gelukkig had ik nog een reserve liggen dus morgen ook naar de optieker.
Ga ik toch nog even letsen.
Zijn mijn voeten ballonnen en kan ik 's avonds alleen nog slippers aan.
Helpen de middelkes tegen brandend maagzuur niet erg veel.
Richt ik ons huis verder in, al was het maar alleen in mijn hoofd.

Bijna bedtijd. Oef!