Bitterzoete moederdag

Een blog of niet over moederdag?
Dat was de vraag aan mezelf.

Hier geen ontbijt op bed al bleef ik wel tot half 9 in bed liggen.
Drie kleintjes gaven mij presentjes met een glimlach. Wanneer ze zo klein zijn zijn ze zo onschuldig en hebben ze daar echt nog plezier van om dat te mogen afgeven. Ik kuste ze en knuffelde ze. Nu het nog kan en mag.
Ook een iets groter kind was superlief. Koester, koester.
Een ander kind zei dat haar geld op was en één dat ze het echt vergeten was, een andere zei dat ze mijn telefoonnummer kwijt was en één zei niets (haha).

Ik ging op bezoek bij mijn eigen mama. Nog nooit heb ik een moederdag voor haar overgeslagen. Altijd was ik er die dag met iets groots of kleins en een kaartje. Ook toen het wat 'minder' ging.
In mijn puberteit gaf ik er mijn laatste geld aan uit want mama zou een cadeautje krijgen.
En neen: ik hecht niet aan materiele zaken. Ik heb geen Iphone, megagrote flatscreen of dure nieuwste auto. Het zelfgemaakte schilderijtje van het koesterkind is mij goud waard. Veeleisend ben ik niet.

's Middags had ik vooral veel pijn. Ik stond op het punt naar het ziekenhuis te gaan, maar uiteindelijk was het wat beter. Geen bevalling hoor die begon. Alleen maar pijn in mijn buik en mijn rug en misselijk. Amper te harden. Het gevoel te hebben helemaal binnenste buiten gekeerd te worden door een baby die voortdurend ligt te tuimelen. Van links naar rechts, van onder naar boven. Zo erg is het nog nooit geweest. Nog eventjes volhouden....

's Avonds was mijn humeur gedaald tot het vriespunt.  Man was heel begripvol en deed (uitzonderlijk)de kinderen in bad.
Het moederschap smaakt mij bitterzoet.

Deze ochtend werd ik al wenend wakker en laat. De oudste kinderen waren al naar school. Man kan niet meer vroeg vertrekken. Hij moet helpen. Het kan niet anders. Hij doet jongste dan naar de opvang en ik de drie andere kleintjes naar school.

Zoals sommige zo graag in mijn neus willen wrijven. Ik zal het aan mezelf te wijten hebben.  Ik heb het zelf gezocht. Het zwaard van Damocles hangt boven mij. Nog eventjes...Dankjewel. Het zal een opluchting zijn.

Vandaag heb ik niets gepland. Ik kan geen 50 meter meer stappen (anders was ik al weg), de misselijkheid en het brandend maagzuur houden mij binnen, ik erger mij, ik kan niet meer positief zijn,er is teveel woede en haat, ...

Wat wil ik graag weer een vrolijke vrouw zijn die alles aan kan.
Ik heb zo een spijt van de moeite die ik ooit voor sommigen gedaan heb. 

Nog eventjes.
Eens ik weer fit ben en gezond ben wil ik keihard een neus trekken.
Hoe zal het smaken?
Bitterzoet waarschijnlijk.

Reacties

  1. Kom hier, je krijgt van mij een MEGAdikke knuffel!!
    Nog heel eventjes volhouden Sandra. Alles komt goed. Altijd.
    Zegt diegene die jouw blogje zo herkenbaar vindt...

    xxx
    Pascale

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankje. Megaknuffel terug. Ik mis onze 'dates'.
      Ik weet het Pascale. We varen in hetzelfde schuitje.
      En toch hebben we het allebei 'anders' gedaan en is ons gezin anders.
      Jij was de perfectionist die de benen van onder haar lijf liep voor haar kroost en ik de relax mama die zelfstandigheid hoog in het vaandel droeg.
      En hoe 'anders' lopen die levens nu.
      Toch vinden we elkaar telkens weer.

      Knuf xxx

      Verwijderen
  2. Mensen die verwijten maken, zijn gewoon jaloers, niet meer en niet minder....
    Over een maand heb jij je lijf weer terug, een mooi babytje, en je kan de hele wereld weer aan!!! Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor de opbeurende woorden.
      Het valt natuurlijk ook niet mee nu met dat hoogzwanger zijn, dat pijnlijke lijf en die hormonen.
      Ik heb er ongelooflijke last van: dat geef ik toe.
      Het kan alleen maar beter gaan...

      Groetjes

      Verwijderen
  3. Oh lieve Sandra,wilde dat ik in de buurt woonde dan kwam ik je eerst een dikke knuffel geven! Ik kan misschien een beetje begrijpen hoe je , je voelt vervelende dingen in familie.nog even volhouden straks kan je waarschijnlijk weer beter uit de voeten,

    Lieve groet,
    Wendy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankje Wendy.

      Het gaat wel beter gaan binnenkort. Daar ben ik zeker van. En soms schaam ik me wel voor die niet zo leuke blogjes. Maar dat is nu éénmaal mijn leventje (een beetje)momenteel.
      Ik ben ook wel dankbaar voor veel dingen. Alleen zie ik ze zo niet momenteel.

      Groetjes.

      Verwijderen
  4. Hoogzwanger zijn... het is niet evident, zeker niet als je nog voor zoveel andere mensen en dingen moet zorgen dat je amper aan jezelf toekomt. Dag per dag bekijken, desnoods uur per uur, kwartier per kwartier, en je geraakt er wel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het kan ook niet anders Lieve.
      Vandaag is er gelukkig iemand komen poetsen. Heerlijk is dat.
      En morgen komt er 's namiddags iemand van kraamzorg om de kroost wat in bedwang te houden :-). Zij doet ook nog boodschappen en kookt. Ook eens fijn.

      Verwijderen
  5. Nog even Sandra, en goed doe voor iedereen kan nu eenmaal niet.
    Laat de andere maar zeggen ze zijn gewoon jaloers, spreek uit ervaring.
    Laat je me iets weten als het babytje er is

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik volg je blog nog maar kort, dus veel van je verwijzingen/opmerkingen ontgaan me nog. Wat ik wel merk is dat je zwangerschap je erg in de weg zit. Ik hoop dat je snel gaat bevalen en je dan weer lekker in je lijf zult voelen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik wil ook liever vandaag dan morgen bevallen. Ik had bij de andere kindjes véél meer geduld, maar nu wil ik er echt vanaf. Het voelt helemaal niet zo goed deze keer. Lichamelijk bedoel ik. Maar ik moet natuurlijk wel geduld hebben.

      Verwijderen
  7. Sterkte met deze moeilijke laatste weken. Mag jij er ook eens door heen zitten? Natuurlijk! Succes en voor je het weet, ben je weer je normale zelf!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een hele late dankje nog Kopka ;-). Deze reactie heb ik ergens gemist.

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)