Klikker de klak


Er waren zieken kinders deze week. De ene herstelde gelukkig nogal snel en de andere bleef wat zweven tussen genezen en niet genezen. De ene dag dus koorts, de andere dag springlevend. Me aanpassend aan de gang der ziektes vulden mijn dagen zich.
Carnaval kwam veel ter sprake. Ons Lies uitgedost als prinses met een Nerd bril op. Hilarisch.


En Kapitein Winokio is mijn held. Hij geeft plaats in zijn vriendenboek voor ALLE broeders en zusters :-).
 Thijs zijn haartjes liet ik kortwieken en hij kwam vandaag thuis zeggende dat de juf zei dat hij een heel slecht rapport had. Er waren tranen. Hij vond dit heel erg. Zijn werkhouding is niet oké. Hij is veel te traag...enzovoorts. Toen ik vroeg of de juf dit alleen tegen hem gezegd had of er nog een kindje was met een slecht rapport (van de 24 in zijn klas), maar neen. Hij alleen!! Hij bleef maar zeggen in de auto. 'Het is slecht mama. Slecht, slecht!'

Zelf vond ik zijn rapport meevallen (buiten één cijfer), maar de vele commentaar (dat er voor altijd gaat op staan)vind ik erg voor een zesjarige.
Een hoop ergernis kwam naar boven. Mijn zoon is traag. Dat weet ik. Thijs is nooit één van de snelste geweest. Hij was zelfs laat met stappen. Met alles is hij laat. Hij kijkt ook altijd de kat uit de boom. Een dromer.

En ons jongens zijn niet altijd in orde met hun huiswerk of vergeten al eens iets. Iets te vaak eigenlijk. Wel. Ik ook. Ik vergeet regelmatig iets ondanks mijn lijstjes en agenda. Ik kan niet alles in mijn hoofd proppen. Ze hebben wel nog nooit hun zwemgerief of turngerief vergeten, maar ik vergeet al eens een schoenendoos mee te geven of een taalboek of het huiswerk ligt nog thuis.

Het gevoel dat het niet 'klikt' met de school kwam weer opzetten en de twijfel sloeg toe.

Tim vindt het maar niks dat ik weer overweeg om ze alsnog naar een andere school te laten gaan.
Moet ik het negeren? Erover praten? Of actie ondernemen?
Waarom hecht ik er tegenwoordig zoveel waarde aan dat de school mij ligt en kon het mij pakweg tien jaar geleden niet zoveel schelen. Een school was een school.
De juffen hoeven mijn vriendinnen niet te zijn. Zeker niet, maar een ongelukkig kind is niet leuk.
En waarom ligt de ene school (zoals de vorige) je compleet en heb je daar nooit iets aan te merken en lijkt alles te kloppen en is de andere school (heb dit al een keer eerder meegemaakt)een bron van ergernis en lijkt er elke week wel iets te zijn. Ik weet het niet.


 . Af en toe is er weleens orde bij ons thuis. Kijk eens hoe prachtig dat schoenenrek. Dat duurt natuurlijk nooit erg lang.

 Ach. Laat ik maar weer een boekje lezen...
 Of meer graphic novels.
 Af en toe is de was een ramp. O. 't Is al beter ondertussen. Den boven was even opgeschoond;
 Maar ik doe mijn best.
 Zoals ik elke dag doe. Mats moet leren op het potje gaan.
Het lukt. Ons leven gaat door.

Reacties

  1. Oh ik herken je in je schoolergernis, onze jongste zoon had een echt prachtig rapport, bijna alles gescoord op hoogste niveau, zegt de juf bij het uitdelen van de rapporten tegen hem dat hij beter kan.....zsjucht( zij denk dat hij hoogbegaafd is, wat wij niet denken, hij is gewoon, maar kan goed praten, leest graag en dus een uitgebreidere woordenschat dan sommige anderen.....zo denken wij :-)) ik vind het jammer zo'n juf heeft toch een belangrijke plaats in hun leven, hij was echt van slag en ik dus een beetje teleurgesteld in juf. (zij is nog erg jong en woont nog bij haar ouders, ze zal nog wat ervaring op moeten bouwen denk ik dan maar..)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn ervaring is dat niet de school (er is overal wel wat) maar de leerkracht een schooljaar maakt of kraakt. Ik zou een gesprek aangaan. Vele gaan weg en de leerkrachten weten nooit waarom.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze leerkracht is heel ervaren en als ik haar spreek is ze net heel lief en begripvol :-). Ze gaat wel met pensioen dit jaar/het is haar laatste klas en het is zwaar zoveel kindjes in haar klas. Dat weet ik wel. Ik ga het haar zeker zeggen dat Thijs verdrietig was omdat zij dat gezegd heeft en ook dat ik dat zelf ook niet fijn vond om allemaal te lezen. Het is waar dat het in elke school wel iets is. Dat is zoals op een werk.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig hoe die antwoorden in het vriendenboekje opgeschreven zijn.
    En oh die was, pfffffff alleen daarom al benijd ik je niet!
    Vind het trouwens wel bewonderenswaardig zo een groot gezin!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)