Brussel is schoon

(foto uit de oude doos: de man en Liesje)

Ik was gisteren al laat (8.25 uur) en stond met ons kinderen aan de auto en spoorde ze aan om wat voort te maken toen de man belde. Hij weet nochtans dat dit niet het ideale tijdstip is om mij te bellen.
Maar de man die zelf vaak in Brussel werkt en onlangs nog gewerkt had in de vertrekhal in Zaventem moest het onmiddellijk kwijt. 'Er zijn twee bommen ontploft!'
Mijn eerste reactie was: 'Oei.Oei.'

Nog later sta ik in het postkantoor waar men vertelde dat er nog een bom ontploft is.

Mijn eerste reactie was woede! Geen ongeloof want de dreiging was er, maar woede!

Nadien reed ik door naar mijn grootouders die ik een bezoekje ging brengen en had ik meteen iets anders aan mijn hoofd. Want mijn grootmoeder was naar het ziekenhuis gebracht omdat ze onwel geworden was.

Terug thuis kreeg ik mails van de school dat de kinderen niet alleen tijdens de middagpauze naar buiten mogen (en ik woon in een dorp!). De scholen werden versterkte burchten. Onze kinderen worden goed beschermd.  En mijn drie oudste dochters sturen mij plots berichten tijdens hun middagpauze dat ze van me houden en of alles wel goed gaat . Ik stelde iedereen gerust dat ze niet bang moesten zijn.


Want als er iets is wat mij boos maakt is het dat ze mijn kinderen bang maken!!

We leven in een fantastisch land. Een beter land kan ik niet bedenken voor mijn kinderen.
Onze hoofdstad blijft een prachtige stad met een geweldige geschiedenis.

Dat zaaien van angst en terreur maakt mij 'lastig'. Ik wil niet dat mijn kinderen daar slachtoffer van worden.

Ik heb gekozen om mijn jongste kinderen de beelden te besparen. Ze mogen het weten, maar ik wil niet dat ze bang worden. Alles doe ik er aan zodat ze geen angst hebben en ze zich veilig voelen. Ik lees de kranten en verder hoor ik het wel.

Ik denk aan de slachtoffers en hun familie en ik hoop dat ze de sterkte vinden om hun verlies te verwerken en dat de gewonden goed herstellen en met hen alle duizenden mensen die deze dag nooit meer zullen kunnen vergeten. Elke keer wanneer ze aan Zaventem, vliegen, de metro, ...denken.

Blijf goed doen voor elkaar en laat jullie niet leiden door haat.
Maar door hoop.
En we zullen er ook wel mee moeten leren leven...Dat is ook de realiteit in deze nieuwe tijd.