Mijn paasverhaal

 Het gebeurde in de Goede Week dat onschuldige mensen stierven. Het was overal erg stil de dagen nadien. Dagen na de aanslag vonden mensen hun geliefden nog niet terug. Ik moest als ongelovige aan het paasverhaal denken. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Dat dacht ik.


Op stille zaterdag was ik aan het einde van de wereld. In Zeeland zijnde kun je je veilig en gelukkig voelen. Hier zullen de barbaren niet komen. Je kan er gewoon op straat je zeteltje neerplanten, onbezorgd spelen en simpelweg gelukkig zijn dat al je geliefden heel goed leven.

 Ze springen en springen 't  leven in.

 Achteraf ging ik met hen eten in 't restaurant Smaek. Lekker was dat.

 Vandaag was het dan Pasen wat toch vooral voor de kinderen vooral een lekker zondig feest is.

Maar eerst werd er gezocht. Thuis en bij mijn ouders.

De oogst was geslaagd. We kunnen weer even voort.

 

Heel moe worden we daar allemaal van.

In een mens zijn er bepaalde periodes die erg invloed hebben op het leven.
Een dood, een scheiding, een geboorte, ...zijn persoonlijke zaken die ons leven op hun kop kunnen zetten en waardoor we anders naar het leven kunnen kijken.

Zo betekende mijn eerste huwelijk in 1995 een grote ommekeer in mijn leven. Ik veranderde in die negen jaar van dat huwelijk van een onzeker kuikentje in een zelfzekere jonge vrouw en de geboortes van mijn kinderen hebben mij daar bij geholpen (1997,1998,2000,2001 en 2003 werden er kinderen geboren en zij gaven heel veel zin aan mijn leven). Voor hen wou ik sterk zijn. Toen in 2001 de aanslag in New York plaats vond lag ik hoogzwanger in mijn zetel.

In 2004 overleed mijn man en werd ik nog sterker (en ook wel harder helaas). Plots vond ik leven niet meer zo vanzelfsprekend. Het kon op ieder moment gedaan zijn.

In 2006 hertrouwde ik en kreeg ik op nieuw vijf kinderen.
De eerste jaren leefde ik redelijk onbezorgd. Het leven lachte mij toe langs alle kanten.

In 2009 was er een gek die in de stad waar ik toen woonde twee baby's en een verzorgster koelbloedig vermoorde.
Dat gaf mij een enorme klap.
Eén die veel invloed had op de jaren nadien waarin ik soberder en trager wou leven. En vooral bewuster.
Dat bleek niet altijd poepsimpel. Vegetarisch eten en autovrij leven. Ik heb het geprobeerd en wilde het echt, maar het lukte mij niet. Ook gingen mijn kinderen kort naar een meer alternatieve school, maar viel mij dit enorm tegen.

Vele jaren later. Ondertussen zijn we al 2016. Er worden zaadjes geplant je hele leven door en verandering vergt veel tijd. Soms lukt dat niet goed. Moet je toegeven dat iets niet echt iets voor jou is. Toch is er altijd iets dat overblijft.
We hebben vooral ook andere mensen nodig bij verandering. Je omgeving moet ook mee willen.

De aanslagen in Brussel waren voor mij geen verrassing, maar de verspilling van zovele levens maakt mij verdrietig. Het is zonde.
Maar het zijn niet alleen de doden. Het is de familie van deze doden, de gewonden, ... Zelfs buitenstaanders krijgen een klap. Dit is een invloed op alle mensen ter wereld.
Na de aanslagen werd ik trouwens uitzonderlijk vaak aangesproken door wildvreemde mensen. Mensen hadden duidelijk nood aan praten. Gewoon met elkaar.
We mogen ook de moslims niet aankijken voor wat er gebeurt is. Deze mensen werden letterlijk nagekeken deze week heb ik zelf mogen aanschouwen. Ik schaamde me soms zelfs toen een vrouw ging verzitten in de Panos omdat er vreemde man naast haar kwam zitten.

Hoop heeft mij altijd geholpen. We moeten geloven in goedheid. Ook soms hard zijn.
Het leven is de moeite waard en we moeten het leven zo goed als mogelijk. Iedereen.

Vrolijk Pasen dus voor jullie allemaal.