Cactus? WAS, wandelen en sociaal contact?

Zo af en toe wordt mijn huishouden en huis herschapen in een wassalon. Tot vervelends toe heb ik dit al gezegd, maar de was is verschrikkelijk. Deze week heb ik er mij nog eens goed ingesmeten van moetens want mijn Baraque de Fraiture was herschapen in een Mount Everest. En dus was het weer wassen, drogen, opvouwen (per persoon) en sorteren. Het is me nog niet gelukt alles ook nog eens in de kasten te leggen.
Het ging vooruit, maar ik zal dit weekend verder moeten doen.
De was is niet enkel kledij, maar ook lakens, handdoeken en dergelijke...dat maakt het ZOVEEL.

Mijn washok is meer dan de helft kleiner dan het washok in ons vorige huis dus ik moet nu de tafels in het huis benutten. Dat vind ik niet 'leuk', maar het kan gewoon niet anders. En dus is het soms zo dat je enkel nog de cactus kan zien op de tafel :-).
Maar ik heb goed doorgewerkt met dank aan het mooie weer.
Ik word daar best gelukkig van wanneer ik mijn was buiten kan laten wapperen.
Mooi weer helpt echt om de was weg te werken.

Ondertussen werkt mijn droogkast ook door hoor.

Toch vond ik nog een gaatje om te gaan wandelen al combineerde ik dat wel met boodschappen doen. Vandaag ging ik zelfs 2 maal wandelen. Leven het leven van de huisvrouw. Zomaar op een donderdag in 't zonneke kunnen gaan wandelen. Wandelen doet mij veel deugd. Ik schreef me deze week opnieuw in voor een wandelweekend met het hele gezin in november !! Dat deden we ook al eens in 2015. In 2016 was er geen, maar ik kijk er nu al naar uit al zullen we in Zwitserland ook veel wandelen. Of ik in april zal wandelen in Zwitserland in de sneeuw weet ik nog niet. Dat is iets nieuws voor mij.

En onze Vic : die was als een engeltje zo braaf.

Van Vic en Co trek ik tegenwoordig evenveel foto's al was het mijn eerste kind. Mijn nieuwe telefoon maakt dit mogelijk. Ik ben blij met die telefoon :-).
Door Whatsapp heb ik meer contact met man en kinderen. Vooral met oudste. Het is gratis namelijk en je kan er foto's mee doorsturen. Vooruitgang is niet altijd achteruitgang :-).

Onze Vic lacht heel erg veel :-), maar vandaag heb ik ondervonden dat dat alleen naar ons is. Door het goede weer heeft hij contact gehad met 'vreemden' en trok hij meermaals de pruillip klaar om te huilen. Hij weet dus heel goed wie mama & Co is. Gek genoeg maakt dat mij trots.
Hij brabbelt nu ook echt terug. Wanneer ik hem een heel verhaal vertel over mijne was en zo zegt hij klanken terug haha. Wie zegt hier dat ik geen sociaal contact heb?

Alle gekheid op een stokje.
Aan sociaal contact heb ik geen gebrek. Integendeel!
Soms denk ik zelfs dat huisvrouw zijnde net meer sociaal contact oplevert. Vroeger had ik wel mijn collega's met wie ik eens wat ging drinken, maar tegenwoordig is het toch veel meer dan dat. 
Mede dankzij de kinders ook, maar ook met oudere mensen die ik overdag vaker tegenkom heb ik contact.
Huisvrouw zijn heeft dus ook vele voordelen. Met dank aan mijn lieve man die dit mogelijk maakt. OMG.

Verder volgde ik de verkiezingen in Nederland zo een beetje. Met een dochter wiens vriend een Nederlander is (van Hilversum). Maar anders ook door de rel met Turkije (een land waar ik ooit een keer geweest ben en nadien nooit meer: het was vooral goedkoop!)
Hebben we een keer gespijbeld voor de muziekles vandaag door het uitzonderlijk mooie weer.
Heb ik een obsessie ontwikkeld voor Hoek van Holland en wil ik per se daar eens op vakantie.
Is ons Vicje nog steeds een klein beetje ziek en moet hij verder 'puffen'.
Heb ik een nieuwe hulp in huis die echt haar best doet. Hopelijk blijft ze!
Organiseer ik een etentje waar al veel leuke vrouwen naartoe komen en dat is tof.
Ik vind eigenlijk dat ik best veel toffe vrouwen ken en dat maakt mij ook blij.

Zo kabbelt mijn leventje voort...
Natuurlijk zijn er ook minder fijne zaken in mijn leven. Zoals mijn oudste zoon (knuffelaar als baby en peuter) die geen contact meer wenst met mij. En voor wie ik zoveel gedaan heb. Alles wat in mijn mogelijkheid was. Maar die kiest voor een totaal ander leven zonder mij als zijn moeder (en zijn vader is overleden) Ik heb dit moeten loslaten als moeder. Sommige dingen die gebeuren hebben geen verklaringen of antwoorden. Het is het leven. Mijn grote troost en kracht zijn mijn andere tien kinderen! Met wie ik een heel goede band heb.  Die mij steunen, liefhebben en van wie ik zoveel terug krijg.
Dat sterkt mij. Ik ben ook heel trots.
Maar sommige dingen heb je niet in de hand. Het leven loop zoals het loopt en we moeten het plukken: die dag. 
Ik hoop nog altijd op de dag dat mijn zoon in ziet dat ik hem werkelijk graag zie en veel voor hem gedaan heb, maar tot die dag moet ik hem zijn leven laten leven zoals hij zelf wenst...

Fijn weekend alvast.