Zwarte beertjes, mijn liefde voor boeken en mijn eerstgeborene is vandaag 20 jaar !

 Mijn grote liefde: boeken en lezen is ontstaan in het derde leerjaar toen ik voor het eerst naar de bib ging met 't school in onze stad. Om de drie weken gingen wij, maar mijn boeken waren altijd veel sneller uit en ik was zowat de enige in de klas die dat uitje altijd veel te kort vond. Heerlijk vond ik dat: vijf boeken mogen kiezen uit die vele rekken met boeken. Ik las de hele (kinder)bib uit. Vroeger was het nog met zo kaartjes waar alles op genoteerd werd. O. Die tijd kan ik me nog zo voor de geest halen. Later ging ik alleen naar de bib en ik heb honderden boeken gelezen. Het mooiste boek dat ik als tiener las was Hasse Simonsdochter van Thea Beckman. Later zou ik mijn dochter naar Hasse vernoemen droomde ik, maar helaas waren de papa's niet akkoord met deze naam hoewel mijn oudste dochters die naam wel erg mooi vinden. Vijf dochters, maar geen enkele Hasse. Dat was jammer.  De dochters willen die naam nu zelf geven dus ik hoop ooit op een kleindochter die Hasse heet.

  Pas toen ik kinderen kreeg ben ik minder gaan lezen. Mijn oudste dochter is precies vandaag 20 jaar geleden geboren. Een nieuwe liefde ontstond. De liefde voor mijn kinderen.
De liefde voor boeken bleef. En ik mocht me nu ook uitleven met de kinderboeken waar ook prachtige exemplaren tussen zitten.  Op een gegeven moment stonden er in alle kamers van mijn huis boeken, boeken en nog eens boeken. Een hele bibliotheek was mijn droom, maar door onze verhuizen heb ik veel boeken (moeten)wegdoen. Sinds mijn eerste huwelijk ben ik vier keer verhuisd in 20 jaar ! Ik had meer boeken in verhuisdozen dan andere dingen :-).
Toen ben ik mijn boeken beginnen verkopen of weggeven.
Nu heb ik heel weinig boeken. Eén grote boekenkast in onze woonkamer en nog wat boeken in de keuken en dan de kinderboeken in de kinderkamers en kelder.
Het is goed zo, maar toch ontstond er een nieuwe liefde/verslaving. Die voor de zwarte beertjes boeken. Pockets die makkelijk in de hand liggen en vlotjes lezen. Ik verzamel ze nu niet alleen, maar lees ze ook effectief. Wissel een heel oud boekje (bijvoorbeeld A-Bom uit 1962)af met een nieuwer exemplaar. Het heeft mijn leeshonger die wat stil gevallen was weer een boost gegeven. De boekjes zijn ook helemaal niet duur. Kosten zo gemiddeld 2 euro per boekje.
Onderaan in de doos zijn allen van Simenon.
Ik kan me ook vergapen aan de covers. Er zitten pareltjes tussen.

 Het doe me wat aan Agatha Christie denken. Wiens boeken ik las in mijn jeugdjaren. Al die kleine pockets van Christie. O. Zalig om te lezen. Misschien herlees ik haar ook weleens.
Ik lees ook nog op mijn e-reader, maar niet zo veel. Het ligt ook lekker in de hand als ik de baby de borst geef en het neemt amper plaats in de handtas. 

En dan is vandaag ons Iris jarig. Mijn eerste kind werd precies 20 jaar geleden geboren. Het ergste is dat ik mijn foto's kwijt ben door de vele verhuizen. Ik weet echt niet waar ze gebleven zijn. Al mijn mooie foto's. Ik kan me perfect inbeelden hoe het voelt wanneer je een brand hebt gehad en dat allemaal weg is. Af en toe duikt er eens een foto op en mijn ouders hebben gelukkig ook nog foto's.

Maar mijn dochter is er wel nog. Ondertussen is ze een erg vlijtige studente die meer in Antwerpen zit dan thuis. Deze middag komt ze wel naar huis om taart te eten :-). Ze brengt ook haar vriend mee voor het eerst. Een nieuwe episode gaat in denk ik.
Als baby was ze een grote slaapkop. Zo een beetje zoals ons Vicje. Ze was amper wakker de eerste jaren. In de eerste kleuterklas zei juf JO: 'Dat wordt een chef!' En dat blijkt nu ook zo een beetje. Zij weet heel goed wat ze wil en waar ze naartoe wil. Ze reist graag, studeert heel goed en praat heel erg veel. Als kind was ze heel erg braaf. Dat duurde zo tot haar vijftiende jaar. Toen werd ze even een vreselijke puber en ja: ik vond haar echt vreselijk (in vergelijking met mijn andere dochters die nu 17 en 15 zijn: zij zijn engeltjes) Rond haar 18de was dat gelukkig weer voorbij :-).
20 jaar al mama dus. Amai. Ik was toen zo trots en gelukkig en vond eindelijk de ZIN van mijn leven.
Dat is altijd gebleven (al heb ik soms getwijfeld toen ze puber werden). In die 20 jaar heb ik al zoveel geleerd door mijn kinderen, ook over mezelf.
Nu gaan de oudsten zo stilaan hun eigen weg en ik vertrouw erop dat ze dat goed doen op hun eigen manier. Mama is niet meer nodig, maar dat vind ik goed.
Opvoeden is voor mij (voor een deel) zorgen dat ze hun plan kunnen trekken in 't leven en ze mij niet meer nodig hebben uiteindelijk.

Ik wens jullie een fijn weekend