Gebeten door opruimeritis

Wel.
Nog nooit in de 20 jaar dat ik zelf een huis te onderhouden en op te ruimen heb ben ik zo gebeten geweest door deze microbe.
Het heeft iets maniakaal, obsessief, verslavend, ....
Maar het is echt waar.
Ik ben door al de paperassen heen. Ik vond dingen terug van meer dan tien jaar geleden en oké: er is hier geen beest dat stylo's opvreet. Tot hiertoe is de buit: 30 Bics terug gevonden. Ook schrijfpotloden: 14 terug gevonden.
Bijna alle gebruiksaanwijzingen heb ik weggedaan behalve bijvoorbeeld die van de droogkast en wasmachine. Wel weg zijn stofzuiger, microgolf, koffiezet, ....Daar kijk je namelijk nooit meer in.


Naar de kringloop gebracht: 3 kratten vol boeken, een melkkan van Ikea, een theelichthouder en naar het containerpark: 2 kapotte weegschalen die samen met de derde weegschaal nog steeds in de badkamer rondzwierf. En nog veel meer... Ik zal nog een keer of 20 terug moeten de komende weken :-).

Vandaag begon één der dochters plots ook grondig op te ruimen op haar kamer. Zakken vol kwamen naar beneden. Het is dus besmettelijk.

Nu ik klaar ben met de paperassen mag ik van Marie Kondo beginnen met de Cd's en Dvd's. Morgen dus !

Ik ben nu precies 9 dagen bezig met de opruim: élke dag !!
Maar je ziet merkbaar resultaat.
En mijn kasten zijn plots zo leeg. Ik heb plaats over !!
Ik denk er serieus over om één kast weg te doen zelfs.

Eén ding kocht ik extra. Een grote rotan mand om mijn propere handdoeken op te stapelen.
Zoals bovenstaande. Het is een hele grote met wieltjes onder dus makkelijk bij het kuisen.
Die heb ik in de hal boven onder de trap gezet. Dan kan iedereen die een propere handdoek wenst er gewoon één uitnemen en moet die niet zoeken op vijf verschillende mogelijke plaatsen.

Ook maak ik élke avond mijn handtas leeg en je merkt meteen wanneer er teveel troep uit komt en 's ochtends kan ik kiezen om die er niet meer in te doen. Zoals een rekening, een muntje, meer dan één stylo, enzovoort. Het blijft in de doos zitten dan en verdwijnt in de loop van de dag weer naar zijn eigen plaats.

Ik denk dat ik nog even in de ban blijf van de Japanse Marie Kondo.
Mijn man is echt sprakeloos. Hij is altijd nogal een proper perfectionistisch iemand geweest en dat het hier altijd zo een bende was en we nooit wat terug vonden vond hij vaak echt vreselijk.
Zijn uitspraak was vaak: 'Je moet dat hier zien!' En dan mompelde ik meestal: 'Ja. Seg. Hier wonen ook veel mensen samen hé.'

Maar sinds ik op missie ben bekijkt hij me met een argwanend oog alsof hij plots niet alleen elke dag in een ander huis terecht komt , maar ook met een andere vrouw.
Dat handtas uitladen is precies wel een beetje vreemd, maar een goede methode tegen brol in je handtas. Binnenkort durf ik er eindelijk eens een foto van publiceren.

Voor vandaag stop ik ermee.

Eerlijkheidshalve moet ik vertellen dat ik nog maar enkel de kledij van mezelf en de man gedaan heb (Marie zegt ook te beginnen bij jezelf), maar dit weekend doe ik er Lies haar kleerkast bij :-).
En dat ik de kelder apart ga doen van de rest van het huis dat buiten de gelijkvloers nog een eerste en tweede verdieping heeft.
Ook ga ik het speelgoed er eens tussendoor nemen omdat Marie Kondo daar niets over schrijft.
En dan heb je nog de garage. Die doe ik ook mondjesmaat :p.

Fijn weekend !