Vitamine D en mijn cactussen

Ik heb de afgelopen maanden weleens lopen zeuren hoe moe ik wel niet was.
Op een gegeven moment had ik het gevoel geen kant meer op te kunnen.
(Huis)werk stapelde zich op en ik kreeg een kort lontje.
Vaak wou ik gewoon overdag weer in mijn bed kruipen omdat ik zo graag gewoon wilde slapen.
En één keer ben ik zelfs effectief gewoon nadat ik de kinderen op school had afgezet opnieuw in mijn bed gekropen om mijn wekker drie uur later te zetten omdat ik ze ging ophalen voor het middageten :-).

Ik ploeterde maar door in de veronderstelling dat het wel zou overwaaien wat het ook wellicht gedaan zou hebben.

Maar uiteindelijk heb ik toch gezorgd dat er meer hulp kwam in huis zodat er alleszins op bepaalde vlakken dingen niet al te grondig de mist zouden ingaan en zoals ik al veelvuldig herhaald heb gaat het hier voornamelijk over de was en de dagdagelijkse opruim/opkuis.
Er komt nu licht in de duisternis wat de was betreft. Beetje bij beetje geraak ik weer bij.
En het is heel fijn dat het huis vaker aan de kant is nu.

Ook voel ik me beter doordat ik op woensdagmiddag niet meer de hele stad hoef af te crossen. Dat doen A. en ik nu samen. Ik bracht en haalde Niels op terwijl A. bij de jongste kinderen bleef en ondertussen ruimde zij op. Nadien bracht zij Thijs naar het feestje terwijl ik was vouwde en een belangrijk telefoontje deed (nee, dat kon 's ochtends). Nadien haalde ik Niels weer op wat veel langer duurde dan verwacht (Hoera, ze werden eerste op het tornooi). Ondertussen kookte A. Iets wat ik graag doe, maar aangezien A. niet goed wist waar het tornooi was deden we het zo. Terug thuis ging ik alvast aan tafel met de kinderen terwijl A. Thijs nog ophaalde. En toen kon ze naar huis.
Dit is momenteel voor mij veel haalbaarder dan ongerust weg te gaan en de kleintjes bij de 'groteren' te laten of om ze steeds maar alleen mee te nemen in de auto.
Op zaterdag doe ik dit wel nog alleen, maar soit. Dat is dan maar één dag in de week.
Eén zoon wil trouwens dolgraag gaan voetballen, maar ik zie dit totaal niet zitten om het rondgerij.

Maar goed.
Mijn bloed liet ik dan toch testen en ik mag heel gelukkig zijn. Want ik ben kerngezond.
Ik heb wel een licht vitamine D tekort (18 en je zou tussen de 20 en 50 moeten hebben). Misschien dat ik me daardoor weleens slaperig voel, maar de dokter denkt toch dat het vooral te wijten is (mijn moeheid)aan de fase waarin ons gezin nu zit. Ik heb namelijk nogal veel aan mijn hoofd met de kinderen én een best zware periode achter de rug (verhuizen, bevallen, verkoop van het huis dat niet zonder slag of stoot ging). Zelfs de dokter zegt dat dit behoorlijk vermoeiend moet geweest zijn.
Ik zuig nu dus elke dag een tabletje om het tekort aan te vullen.

Ik ben wel blij dat ik kan zeggen dat ik me voel beter worden. Dat komt niet door die tabletjes. Dat zou wat snel zijn. Maar gewoon die 14 dagen extra hulp heeft al veel verschil gemaakt. Ik ben nu veel geruster.
De hulp blijft wel nog even. Tot ik weer voel dat ik bergen kan verzetten :-).

Afgelopen weekend was mijn moeder jarig en ik kocht haar een hele grote cactus.
Toen kon ik het niet laten om voor mezelf ook weer wat cactussen bij te kopen. Ik ben een slechte planten-en bloemenmoeder. Maar cactussen heb ik al vele jaren. Deze hieronder kocht ik afgelopen weekend.

 Deze heb ik  alweer eventjes....

 En deze kocht ik er ook nog bij en dan nog een paar.
Eigenlijk wil ik een hele grote voor vooraan in de woonkamer. Een blikvanger.