Bedenkingen en voorbereiding van de komende 2 maanden
In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik weer op een punt ben dat ik bedenk hoe het er de komende maanden aan toe zal gaan (zo ongeveer want in ons gezin gaat regelmatig iets niet zoals gepland). Het is dan ook geen planning, maar bepaalde dingen zullen veranderen. Dat weet ik ondertussen wel al. En ik probeer me daar een beetje op voor te bereiden.
Eerst en vooral komt er binnen een maandje of twee een nieuw kindje bij. Hij wordt verwacht in de Kerstvakantie. Al mag hij gerust blijven zitten tot 2017. Voorbereid ben ik praktisch gezien zeker wel. Hij heeft al een bedje, wieg en wandelwagen. Lakentjes, kleertjes, enzovoorts. Ook de kaartjes en de cadeautjes zijn besteld. De borstvoedingskledij ligt ook al netjes klaar en zelfs mijn tas is al ingepakt. Ook emotioneel denk ik er wel klaar voor te zijn. Hij wordt echt ons laatste kind aangezien de man gesteriliseerd is ondertussen. Voor de baby is alles 'ready!'. De zwangerschap gaat goed. Baby is nog steeds erg beweeglijk en ik heb enkel last van mijn bekken en vermoeidheid. Heel normaal dus eigenlijk :-) al is het minder leuk dat ik dezer dagen geen 500 meter meer kan stappen zonder te moeten rusten. Nochtans zijn er nog steeds amper kilo's bij. Nog steeds 2,5 kilo.
Ik doe dezer dagen best nog veel. Alles blijft goed op en in orde. Voor de komst van de baby wil ik geen steken laten vallen zoals bergen was kleintjes laten krijgen (al zijn er van die dagen...) of rommelige kamers. Huiswerk is (bijna)altijd in orde en ik ga nog naar activiteiten al vreten die veel van mijn energie. Ik loop afspraken af met dokters en tandartsen en alles gaat nog, maar wel al moeizamer. Ik ben wel 's avonds doodmoe, maar overdag probeer ik nog veel te doen. Af en toe koken de grote dochters tegenwoordig. Ondertussen kan ik dan weer andere dingen doen en hoef ik die dingen niet nog eens extra te doen. Donderdag was ik rijouder op 't school. Eigenlijk zou ik dit vaker willen doen, maar de activiteiten zijn meestal in de namiddag en dan ben ik het liefste op mijn gemak. Toch was het eens leuk om het deze middag te doen al schoot mijn rust er dan weer bij in, maar soit. Er is altijd ook wel een voordeel aan verbonden. Ik leerde er weer mensen beter door kennen (andere rijouders of grootouders)en ging met 1 mama iets gaan drinken die dag.
Nog steeds ben ik bezig alles klaar te krijgen voor alle feestdagen in de maand december. Voor de 1ste moet alles klaar zijn en met de eerste feestdag (6/12) ben ik bijna klaar. December zou mijn rustmaand moeten worden. Hier ben ik nog lang niet klaar mee dus het worden nog weken vol 'shopping'. December moet de maand worden waarin ik nog eens naar de kapper ga, mijn nagels laat doen en lange middagdutjes doe. Waarin ik misschien zelfs weer meer lees of DVD's kijk. Genieten van de Kerstdecoratie en sfeer in huis. December wil ik veel thuis zijn, voor mijn stoof zitten en rond rommelen in huis.
De kinderkamers zijn ondertussen een beetje zoals ik het graag heb. Alleen de tienerkamer moet zeker nog een lik verf krijgen. Dat zal ook in de herfstvakantie gebeuren.
Gisteren gingen ons kinders op Halloweentocht met de papa. Zelf kan ik dat dus niet meer stappen, maar ik was blij om rustig alleen in mijn zetel te kunnen zitten en wat te praten met de oudere dochters.
De herfstvakantie komt er ook bijna aan. Twee jongens van 8 en 9 jaar gaan dus vijf dagen op kamp.
Zonder hen zal het zeker al een pak rustiger zijn in huis en Liesje kan altijd nog naar het speelplein. Eén ding schrapte ik al van de lijst. We gaan niet naar Harry Potter in Brussel, maar wel naar de film en mee doen met een speelgoedrommelmarkt. De rest zien we wel.
Dit weekend staat ook nog de opkuis op de camping op het programma. Dat is iets dat gewoon moet gebeuren want de camping sluit op 31 oktober.
Mijn dagen zijn redelijk vol. Ik wil eigenlijk soms wat teveel. Dat besef ik en ik wil er echt wat aan doen.
De baby zit hoog te schoppen in mijn buik. Ik hou niet meer van het zwanger zijn, de dikke buik, maar vind het nog steeds een wonder: dit leven IN mij. Ik kijk enorm uit naar de baby.
Ondertussen heb ik ook al twee meerderjarige kinderen want deze week werd ook een zoon 18. Hij is gestopt met school en het huis uit ondertussen. Op een andere manier dan zijn zus die op kot zit in Antwerpen (2de jaar Hoge school) en het weekend en de vakanties naar huis komt en daar ook graag is (thuis) komt hij liever niet meer terug naar huis. Het is zijn keuze om het zo te doen.
Mijn andere twee dochters van 15 en 16 zie ik zo snel het huis nog niet verlaten. Zij hebben het (meestal)wel erg naar hun zin thuis en bij ons/mij. Maar de zoon wou weg.
Hoe anders kunnen kinderen zijn. Terwijl ik met de 3 oudere dochters lange gesprekken kan hebben en regelmatig met hen ga ontbijten en lunchen (of we nu voor de stoof zitten te chillen) heb ik dit met de zoon nooit gehad. Pogingen zijn er wel geweest, maar met de zoon ging het altijd 'anders'. Het is makkelijk te zeggen dat je moet blijven praten met je tieners als je een kind hebt dat amper praat en gesloten is en gevoeliger voor andermans praat. Hij woont trouwens niet op straat, maar bij de moeder van mijn in 2004 overleden echtgenoot. Mensen met wie ik al jaren geen contact meer heb omdat het gewoon totaal niet klikt tussen ons. Verder wil ik er liever niet over uitweiden. Voor mij is dat een compleet afgesloten hoofdstuk.
Zelf zie ik het niet als een falen als moeder omdat ik weet wat ik allemaal gedaan en geprobeerd heb voor de zoon. Ik voel me hier dus niet schuldig om.
En bedenk ik dat het inderdaad misschien beter zo is. Als de zoon zich beter voelt bij hen omdat hij daar meer krijgt wat ie verlangt, nodig heeft en denkt dat hij daar beter af is dan moet hij vooral daar blijven. Zo denk ik er over.
En gelukkig heb ik ook kinderen die me dikwijls zeggen dat ze zich totaal niet kunnen voorstellen om niet bij mij te wonen en die erg tevreden en blij zijn om hier bij mij te zijn en dat ook regelmatig tonen. Dan bedenk ik dat ik het helemaal niet slecht doe als moeder.
En dan denk ik ook nog eens aan die zin: 'Je kinderen zijn je kinderen niet.'
Loslaten is al vanaf dat ze geboren worden en het ene kind moet je sneller loslaten dan het andere.
Vandaag zijn het weer gewoon zwemlessen, tekenschool en een eetfestijn op school. Een vol dagje ondertussen de was bijwerkend.
En ik hou er ook erg van dat het nu Herfst is. Die mist gisteren vond ik geweldig.
Eerst en vooral komt er binnen een maandje of twee een nieuw kindje bij. Hij wordt verwacht in de Kerstvakantie. Al mag hij gerust blijven zitten tot 2017. Voorbereid ben ik praktisch gezien zeker wel. Hij heeft al een bedje, wieg en wandelwagen. Lakentjes, kleertjes, enzovoorts. Ook de kaartjes en de cadeautjes zijn besteld. De borstvoedingskledij ligt ook al netjes klaar en zelfs mijn tas is al ingepakt. Ook emotioneel denk ik er wel klaar voor te zijn. Hij wordt echt ons laatste kind aangezien de man gesteriliseerd is ondertussen. Voor de baby is alles 'ready!'. De zwangerschap gaat goed. Baby is nog steeds erg beweeglijk en ik heb enkel last van mijn bekken en vermoeidheid. Heel normaal dus eigenlijk :-) al is het minder leuk dat ik dezer dagen geen 500 meter meer kan stappen zonder te moeten rusten. Nochtans zijn er nog steeds amper kilo's bij. Nog steeds 2,5 kilo.
Ik doe dezer dagen best nog veel. Alles blijft goed op en in orde. Voor de komst van de baby wil ik geen steken laten vallen zoals bergen was kleintjes laten krijgen (al zijn er van die dagen...) of rommelige kamers. Huiswerk is (bijna)altijd in orde en ik ga nog naar activiteiten al vreten die veel van mijn energie. Ik loop afspraken af met dokters en tandartsen en alles gaat nog, maar wel al moeizamer. Ik ben wel 's avonds doodmoe, maar overdag probeer ik nog veel te doen. Af en toe koken de grote dochters tegenwoordig. Ondertussen kan ik dan weer andere dingen doen en hoef ik die dingen niet nog eens extra te doen. Donderdag was ik rijouder op 't school. Eigenlijk zou ik dit vaker willen doen, maar de activiteiten zijn meestal in de namiddag en dan ben ik het liefste op mijn gemak. Toch was het eens leuk om het deze middag te doen al schoot mijn rust er dan weer bij in, maar soit. Er is altijd ook wel een voordeel aan verbonden. Ik leerde er weer mensen beter door kennen (andere rijouders of grootouders)en ging met 1 mama iets gaan drinken die dag.
Nog steeds ben ik bezig alles klaar te krijgen voor alle feestdagen in de maand december. Voor de 1ste moet alles klaar zijn en met de eerste feestdag (6/12) ben ik bijna klaar. December zou mijn rustmaand moeten worden. Hier ben ik nog lang niet klaar mee dus het worden nog weken vol 'shopping'. December moet de maand worden waarin ik nog eens naar de kapper ga, mijn nagels laat doen en lange middagdutjes doe. Waarin ik misschien zelfs weer meer lees of DVD's kijk. Genieten van de Kerstdecoratie en sfeer in huis. December wil ik veel thuis zijn, voor mijn stoof zitten en rond rommelen in huis.
De kinderkamers zijn ondertussen een beetje zoals ik het graag heb. Alleen de tienerkamer moet zeker nog een lik verf krijgen. Dat zal ook in de herfstvakantie gebeuren.
Gisteren gingen ons kinders op Halloweentocht met de papa. Zelf kan ik dat dus niet meer stappen, maar ik was blij om rustig alleen in mijn zetel te kunnen zitten en wat te praten met de oudere dochters.
De herfstvakantie komt er ook bijna aan. Twee jongens van 8 en 9 jaar gaan dus vijf dagen op kamp.
Zonder hen zal het zeker al een pak rustiger zijn in huis en Liesje kan altijd nog naar het speelplein. Eén ding schrapte ik al van de lijst. We gaan niet naar Harry Potter in Brussel, maar wel naar de film en mee doen met een speelgoedrommelmarkt. De rest zien we wel.
Dit weekend staat ook nog de opkuis op de camping op het programma. Dat is iets dat gewoon moet gebeuren want de camping sluit op 31 oktober.
Mijn dagen zijn redelijk vol. Ik wil eigenlijk soms wat teveel. Dat besef ik en ik wil er echt wat aan doen.
De baby zit hoog te schoppen in mijn buik. Ik hou niet meer van het zwanger zijn, de dikke buik, maar vind het nog steeds een wonder: dit leven IN mij. Ik kijk enorm uit naar de baby.
Ondertussen heb ik ook al twee meerderjarige kinderen want deze week werd ook een zoon 18. Hij is gestopt met school en het huis uit ondertussen. Op een andere manier dan zijn zus die op kot zit in Antwerpen (2de jaar Hoge school) en het weekend en de vakanties naar huis komt en daar ook graag is (thuis) komt hij liever niet meer terug naar huis. Het is zijn keuze om het zo te doen.
Mijn andere twee dochters van 15 en 16 zie ik zo snel het huis nog niet verlaten. Zij hebben het (meestal)wel erg naar hun zin thuis en bij ons/mij. Maar de zoon wou weg.
Hoe anders kunnen kinderen zijn. Terwijl ik met de 3 oudere dochters lange gesprekken kan hebben en regelmatig met hen ga ontbijten en lunchen (of we nu voor de stoof zitten te chillen) heb ik dit met de zoon nooit gehad. Pogingen zijn er wel geweest, maar met de zoon ging het altijd 'anders'. Het is makkelijk te zeggen dat je moet blijven praten met je tieners als je een kind hebt dat amper praat en gesloten is en gevoeliger voor andermans praat. Hij woont trouwens niet op straat, maar bij de moeder van mijn in 2004 overleden echtgenoot. Mensen met wie ik al jaren geen contact meer heb omdat het gewoon totaal niet klikt tussen ons. Verder wil ik er liever niet over uitweiden. Voor mij is dat een compleet afgesloten hoofdstuk.
Zelf zie ik het niet als een falen als moeder omdat ik weet wat ik allemaal gedaan en geprobeerd heb voor de zoon. Ik voel me hier dus niet schuldig om.
En bedenk ik dat het inderdaad misschien beter zo is. Als de zoon zich beter voelt bij hen omdat hij daar meer krijgt wat ie verlangt, nodig heeft en denkt dat hij daar beter af is dan moet hij vooral daar blijven. Zo denk ik er over.
En gelukkig heb ik ook kinderen die me dikwijls zeggen dat ze zich totaal niet kunnen voorstellen om niet bij mij te wonen en die erg tevreden en blij zijn om hier bij mij te zijn en dat ook regelmatig tonen. Dan bedenk ik dat ik het helemaal niet slecht doe als moeder.
En dan denk ik ook nog eens aan die zin: 'Je kinderen zijn je kinderen niet.'
Loslaten is al vanaf dat ze geboren worden en het ene kind moet je sneller loslaten dan het andere.
Vandaag zijn het weer gewoon zwemlessen, tekenschool en een eetfestijn op school. Een vol dagje ondertussen de was bijwerkend.
En ik hou er ook erg van dat het nu Herfst is. Die mist gisteren vond ik geweldig.
Dat je hem hebt losgelaten daar is heel wat moederliefde voor nodig hoewel het waarschijnlijk pijnlijk was en nog steeds is.
BeantwoordenVerwijderenHier ook 3 decemberkindjes en als ik geweten had wat ik nu weet zou ik ook 1 jan uitkiezen (ik mocht van de gyn 1 week overtijd gaan maar deed het niet). De lat ligt toch net iets hoger bij decemberkinderen op schools vlak.
Het is vast weer bij iedereen anders, maar ik hoor net iets vaker dat kindjes van 't einde van het jaar het lastiger hebben op schoolvlak dan die van 't begin van het jaar. Ook bij ons Lies (van oktober)gaat het allemaal wat moeizamer. Vier jaar kleuterklas of drie jaar kleuterklas is op die leeftijd een verschil.
VerwijderenOok kennen we zelf een paar oudere kinderen die zelf aangeven dat het niet tof is om altijd de jongste van de klas te zijn. De oudste van de klas zijn vinden kinderen blijkbaar leuker.
Ik heb twee jongens van eind november en die zijn gewoon een jaartje langer blijven kleuteren. Bijna alle kinderen van nov. en dec. bleven op deze school een jaartje langer in de kleuterklas. Niets mis mee en we hebben nooit spijt gehad van deze keuze. Maar ik geloof dat het in belgie anders in elkaar zit dan in Nederland. Helena
VerwijderenIdd wat ik bedoel
BeantwoordenVerwijderenHier is het net andersom. De 'late kinderen', toevallig jongens, kunnen/konden goed mee. Een zoon en 1 van de dochters zijn van het midden (juni en juli) en konden/kunnen ook goed mee. De enige die van februari is, heeft altijd moeten knokken voor haar punten, doet nu haar 6e middelbaar over en is schoolmoe. Volgende week, na vele, vele, gesprekken zullen we beslissen of ze niet beter overschakelt op deeltijds leren (volwassenenonderwijs) en werken. Ze is de mentaliteit van de klasgenoten meer dan beu en ik begrijp haar. Qua redeneren staat zij mijlenver voor op hen. Ik had dat ook als jongere. En ach, kinderen he. Hier ook eentje die dacht vrijheid, blijheid maar die is met hangende pootjes teruggekomen. Je kent die historie he. Ben ik blij dat ze terug is? Bwa, ja, omdat je je zo hoort te gedragen als moeder zeker? Ze is wel een heel stuk gekalmeerd maar haar gedrag : daar gaan we nog steeds niet mee akkoord. En toch zegt ze 'ik fa bijlange het huis nog niet uit zenne, 't is hier veel te goed.' Dan denk ik 'ge weet het toch!' In elk gezin zit wel een kind dat denkt het zwarte schaap te zijn. Maar de andere kinderen maken veel goed en ik blijf hopen dat ons schaap ooit het licht zal zien.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat nu snel. Mooi gezegd, je kinderen zijn je kinderen niet.
BeantwoordenVerwijderenEn als je alles hebt geprobeerd.