De geboortedag van Vic (28/12/2016)

Zwangerschappen zijn allemaal anders en dat zijn bevallingen ook.
Ik heb elf keer geen enkele dezelfde gehad. Altijd verliep het anders.
Soms duurde het wat lang (32 uur)en soms heel snel (3uur).
Er waren spontane bevallingen of er werd al eens een handje geholpen.

De geboorte van Vic werd vooraf gegaan door heel veel spanning van mezelf. Ik was enorm zenuwachtig en gespannen en was er niet gerust in.
Mensen denken dat ik juist geruster zou moeten zijn omdat ik het al zo vaak heb meegemaakt en ongeveer weet wat er komen gaat, maar het is net omgekeerd. Ik werd ongeruster. Had ik het lot niet teveel getart? Ging het deze keer wel weer goed gaan?

De vrijdag voor zijn geboorte lag onze baby nog steeds dwars en toen kwam Kerst (zijn uitgerekende datum). De dokter was niet nabij, maar in het ziekenhuis had men er weet van dat ik kon binnen komen (de dokter had daarvoor gezorgd), maar dat gebeurde niet.
De dagen gingen voorbij met flinke voorweeën en op Kerstdag zelf had ik de indruk dat hij weer goed lag, maar zeker was ik niet. Ik voelde van alles.

Op woensdag werden wij in het ziekenhuis verwacht op consultatie. Een zeer spannend moment. Aan de bureau begon de dokter meteen dat ze haar collega's al ingelicht had over onze tuimelaar en een eventuele geplande keizersnee. Ik opperde zelf dat we misschien even moesten kijken hoe hij lag en ja. Heel erg JIPPIE. Hij lag met zijn hoofd naar beneden.
Er werd geen tijd verloren toen... Dit moment moest genomen worden.
We vertelden nog dat we dachten dat mijn buik kleiner was dan bij de anderen want de dokter schatte de baby 4,5 kilo.

De man ging mijn valies uit de auto halen en nog even langs huis voor mijn steunkousen want de dokter was vastbesloten: als hij ging tuimelen tijdens de bevalling zou het een keizersnee worden en dat moest ik me bewust van zijn (en dan had ik mijn kousen nodig).

Op het verloskwartier werd alles in gereedheid gebracht voor het komende nieuw leven. Eén ding was zeker. Onze zoon ging vandaag komen.
De gyn kwam langs voor de inductie. Dat gebeurde met een tabletje en dat werkte bij mij heel effectief. Ik had onmiddellijk stevige regelmatige weeën om de vier/vijf minuten en na een uur zelfs al om de 2 minuten. Dat ging aardig dacht ik. Om 12 uur ligt ons zoontje in mijn armen : zo dacht ik.
Ik moest in kleermakerszit rechtop zitten van de dokter (soort van Yogahouding), maar ik hield dit niet lang vol. Het deed veel pijn en ik pufte de weeën weg, maar dat ging niet zo goed omdat de weeën om de minuut kwamen en uiteindelijk had ik geen tijd om op adem te komen. Ik was ook vreselijk moe en dronk energiedrank, maar dat hielp allemaal niet veel.

Uiteindelijk vroeg ik rond de middag om te kijken hoe ver ik stond , maar toen bleek ik nog maar 5cm te hebben. Dat viel me tegen want normaal gezien gaat het bij mij wat sneller, had ik niet zoveel pijn en niet zoveel weeën en veel sneller ontsluiting.
De vroedvrouwen lieten me zoveel mogelijk gerust en dat was goed.
Na de middag klauterde ik het bed af, ging naar de WC en installeerde me op de relax stoel. Installeren betekende : zitten op het randje van de stoel (net niet om af te vallen)en stil de weeën opvangen. Puffen kon ik niet meer, pap kon ik niet meer zeggen. Ik had ongelooflijk veel pijn. Zoveel pijn had ik nog nooit gehad tijdens een bevalling. Ik sloot gewoon mijn ogen en onderging het....
En ik wou het bed niet meer op.

Dat moest ik uiteindelijk wel toen de gyn eens kwam kijken (rond 14.40uur). Ze zou de vliezen breken en ik had 7 (2,5 uur voor 2 cm dus: een tegenvaller) cm , maar om een reden die ik nog niet weet zag ze daar van af.
Een half uur later zou ze terug komen, maar ze kwam niet.
De man en ik werden wat 'lastig'. Waar blijft ze nu? Waarom breekt ze die vliezen niet gewoon?

45 minuten ongeveer nadat de gyn geweest was zat ik nog steeds op de relaxstoel te hopen dat het snel voorbij zou zijn. Ik had verder geen gedachten meer. Eens zou het ophouden: dat wist ik ook wel!
Toen plots om 15.35 uur twee plopjes en mijn uitroep 'O. SHIT' . Aangezien ik dat woord zeer zelden gebruik was de man meteen bij mij om snel te vragen: 'Wat is er? ' Ik mompelde: 'Mijn vliezen zijn gebroken. Bel!'
De vroedvrouw was er meteen. Ik denk niet dat het 20 seconden heeft geduurd :-).
Ze vroeg of ik even naar het bed wou lopen om eens te zien hoe het nu ging. Dat ging moeizaam  want ik had nog steeds weeën om de minuut en mijn bekken voelde vreselijk.
De vloer lag vol vruchtwater en bloed.

Ik lag net op dat bed toen ik een druk voelde, maar de vroedvrouw zei : 8cm.
Hoe kan dat nu zo langzaam gaan dacht ik? Ik kan dit niet ophouden ! De vroedvrouw belde de gyn (dat hoorde ik nog).
Toen voelde ik een enorme perswee en voelde de baby eruit komen. Ik moet iets gezegd hebben in de trant van dat hij eraan kwam want er stond niemand bij mij. De man is nog snel een andere vroedvrouw gaan roepen omdat de vroedvrouw die er was haar handschoenen nog moest aandoen.

En toen nog een wee en nog één en toen was onze Vic er. Hij kwam in een vloed van vruchtwater en bloed. De uitdrijving duurde 2 minuten. Onze Vic is geboren 5 minuten na het spontaan breken van mijn vliezen en ook voor mij totaal onverwachts. We hadden dat echt niet zien aankomen.

 Terwijl ik ons zoontje in mijn armen kreeg bleek de ruimte plots vol met vrouwen (4?, 5?) en ook de gyn was ondertussen gearriveerd. Zij mocht mijn moederkoek nog ontvangen :-).
Ik gebruikte ook weer een paar woorden in die paar minuten die ik anders nooit gebruik. Namelijk : OMG woorden (ai ai).
En toen Vic er uit was stamelde ik: 'Eindelijk!'
Het was geen propere bevalling ;-). Van onder tot boven zat ik onder het bloed en het nat. En de vroedvrouw ook.

Maar toen had ik dus het mooiste jongetje van de hele wereld in mijn armen. Zo een gaaf en zo proper jongetje dat meteen klaarwakker was na de geboorte en ik zag meteen dat hij een kleintje was.
Een kwartier later gaf ik hem de borst.
Uren afgezien voor zoiets prachtig. Opnieuw doen? Nee, maar het zo verschrikkelijk veel waard.

Vic woog dus 3,860 kg en mat 50 cm. Mijn kleinste zoon van de zes zonen en iets zwaarder dan de lichtste zus. De tweede kleinste van den hoop. Ook mijn moederkoek was de kleinste koek ooit.


Iedereen is hier dol op hem.
Het is een prachtig kind en de dagen nadien ben ik zo vaak intens gelukkig geweest (en nog steeds) en heel erg opgelucht.
Ondanks mijn leeftijd en pijn is het toch nog zo goed gegaan. Ik ben zo een gelukkig mens. Ik heb echt heel veel geluk.

Ondertussen is ons manneke 6 dagen jong en hij slaapt en eet en slaapt en eet. De borstvoeding gaat zoals steeds: prima! Dat is eigenlijk nooit echt anders en trekt altijd wel op de andere borstvoedingen :-).

Broers en zussen: het was liefde op het eerste gezicht.

Reacties

  1. Amai, heftig inderdaad! Maar gelukkig eind goed al goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een verhaal, en elke bevalling is anders, ben 4 keer ingeleid. Geen enkele bevalling verliep zonder slag of stoot.
    Als nog proficiat met de kleine Victor.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fijn dat je dit intieme moment voor ons probeert te verwoorden.Ik weet wat je bedoelt met het lot tarten ook ik kreeg Mn laatste (9 de kindje) toen ik 45 was .Maar spijtig genoeg kwam zei net als nr 8 met een geplande keizersnede doordat ik en Mn zoon bij bevalling nr 7 bijna het leven lieten.Genieten maar en geniet van de borstvoeding zo n speciale momenten zet ze vast in je geheugen het zijn zo n prachtmomenten in je leven!Je (jullie ) hebben een prachtgezin .gr Marina mama van 9.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gefeliciteerd met dit mooie prachtige wonder

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wow heftig zeg ! Toch ongelooflijk dat geen enkele bevalling dezelfde is hé ! Jij hebt geen enkele keizerlijk luik gehad hé ;-)
    Geniet maar van dat mooie ventje !

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Nu ik dat zo lees ben ik precies toch blij dat onze kinderen met ks geboren werden😁. Jij bent toch een moedige madam zenne;)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Onze zoon werd onverwachts thuis geboren minder dan een half uur na de eerste wee. Het kan snel gaan in het leven :-). Eind goed al goed en nogmaals proficiat met jullie prachtige zoon!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Veel geluk. Maar stop nu maar. Het lijkt mij alvast alsof je oma bent.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)