Een dubbel gevoel (maal 2)

 Mats is jarig vandaag. Hij is vier jaar geworden. Vier jaar geleden werd dit knappe jongetje geboren. De dokter had hem de dag ervoor nog gedraaid want hij lag dwars en 's nachts kwamen de weeën. Rond een uur of half zeven is hij dan geboren. 4,5 kilo en 53 cm. Wat was hij mooi. Ik was het bijna al vergeten...

Ondertussen is hij dus een ferme kleuter en een grote klimmer. Maar ook een grote deugniet (eigenlijk zoals al zijn broers). Ik ben fier op mijn jongetje. Gisteren vierden wij hem al. Vandaag is er enkel nog een extra cadeautje en trakteren op school (mini cakejes).

 Deze ochtend bracht ik oudste naar Sint-Niklaas dan weer toen ik opgebeld werd door de opvang waar ons Feetje was. Ze was tegen een hoek van een muur gelopen en had een diepe snee. Men bracht haar naar het ziekenhuis.
Toen snelde ik me naar het AZ. Overmand door emoties was de man daar al met ons kleintje.
Het was een serieuze snee. En ze is gelukkig genaaid door een plastisch chirurg. Ze gaf geen kik. Niets. Nog geen traan. Nadien was ze weer volop aan de babbel en kon ze niet snel genoeg naar huis en nu slaapt ze in haar bedje.

 Weer zo trots. Nu is het tijd voor de ventilatie.

Toen ik op weg was naar het ziekenhuis dacht ik natuurlijk aan mijn kind en hoopte ik vooral dat het zo meevallen. Die snee. Dat deed ze. Het was een serieuze snee, maar een mooie en het komt wel goed.

Waar ik ook aan dacht was het waarom ik ooit gestopt was met Facebook. Ondertussen is dat al een paar jaar geleden en ondanks de weerkerende vraag of ik Facebook heb is er geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om opnieuw te beginnen. Zelfs al zou ik dan veel missen.
Voor mij is Facebook veel fake en veel onechte mensen. Nee. Nooit meer.

Dat gevoel heb ik de laatste tijd ook vaker met bloggen. Ik volg een aantal blogs, maar inspireren doen ze mij niet meer. Integendeel. Ook daar heb ik het gevoel vaak  te lezen bij onechte mensen. Mensen die perfect lijken of gezinnen die perfect lijken. Mensen die het allemaal perfect op een rijtje lijken te hebben en die ook vinden dat wat ze krijgen keihard verdienen want ze werken er toch hard voor.
Natuurlijk hebben mijn hormonen de laatste weken weer aardig wat invloed op mijn humeur en gedachtengang. Tijdens een zwangerschap heb ik daar blijkbaar meer last van :-(.
Maar toch... Toen ik enkele mensen er uiteindelijk over vertelden gaven ze me de ferme raad er beter niet meer te gaan lezen want inderdaad is het zoals Facebook. Het lijkt allemaal zo mooi en jij ploetert en doet ook maar wat. Maar je krijgt het no way zoals die bloggers. Gewoon...omdat jij/ik zo niet ben natuurlijk :-).
De blogs gingen dus uit de leeslijst en toen vroeg ik me af of ik zelf niet op een andere manier kon gaan schrijven.
Misschien gewoon elke maand een maanddagboek maken met foto's en al. Want uiteindelijk schrijf ik vooral om mijn kinderen een soort van 'erfenis' na te laten en niet omdat het een uit de hand gelopen hobby is (ik moet er nog niet eens aan denken).
Misschien kan ik dat ook gewoon op een andere manier. Schrijven zonder bloggen. Iemand tips?

Langs de andere kant zou ik het wel missen. De mails van de vrouwen of de reacties van mensen die me al sinds 2009 volgen.  De tips die ik ongewenst krijg , maar soms wel gebruik.  De raad van sommigen volg ik ook effectief op.

Dubbele gevoelens dus vandaag.
Ik ga alvast mijn blog weer in boekvorm laten drukken. Dat doe ik al sinds 2009 en ik heb al een hele stapel.
De rest zien we wel weer.

Mijn maandag was alvast vol met van alles. Meer moet het zeker niet zijn.

Groetjes, Sandra.