Hoe ik veranderde in een heks

Samen met de eerste 'pijntjes' kwamen ook de stemmingswisselingen in snel tempo na elkaar.
Geloof me. Ik kan mezelf dan amper verdragen. Vreselijk vind ik het.

Eerst waren daar een paar nachten waar ik ongeveer ieder uur wakker werd en niet meer goed kon inslapen (en ik ben ook een buikslaper en dat kan nu niet meer) en na afgelopen nacht ben ik zowat een zombie. Het zwakkere bekken zorgt dan weer dat ik mijn huishouden niet naar mijn zin kan doen. En ik pieker erop los.
Het is zolang goed gegaan en ik ben echt wel in beweging gebleven en nog steeds, maar ik mank nu soms weer. Vooral nadat ik uit bed kom of gezeten heb of lang moet wandelen of staan.
Ook aan het gewicht ligt het niet. Nog steeds is er amper 2 kilo bij. Toch heb ik sinds deze nacht zure oprispingen.

Gisteren na school bleek ons Liesje dan ziek. Buikpijn, hoofdpijn, overgeven, koorts, ...Het voordeel ervan was dat ze snel in bed lag. Het nadeel dat de tweede dansles al niet doorging. De planning door elkaar.  Ach. Allemaal niets aan te doen.
Maar ook de zoon miste de derde badmintonles omdat hij één sportschoen niet vond. Dat ergerde me op dat moment zo vreselijk dat ik tekeer ging tegen iedereen die in mijn buurt durfde komen. 'Want het was toch altijd hetzelfde! Waarom kon hij die schoen weer eens niet op de kast gezet hebben of in de tas gestopt. En waarom slingert die laptop hier altijd rond. En waarom moet ik altijd zelf gaan zoeken uiteindelijk. En waarom kunnen jullie niet deftig zoeken. En waarom hangt die jas niet aan de kapstok enzovoorts. Ik raasde maar door. Sommige kinderen kozen wijselijk het hazenpad.
Uiteindelijk besloot ik zelf te gaan zoeken en JA. Ik heb hem gevonden ! In het washok waar ze zelf al tientallen keren gaan zoeken waren. Toen verbeterde mijn humeur enigszins. Al was de badmintonles toen gedaan.
's Avonds waarschuwde ik de man alvast dat ik niet echt te genieten was. Dat vond ik zelf ook. Arme baby in mijn buik dacht ik ook. Ik kroop om half tien in bed.

 De nacht was dan lastig met een ziek Liesje zodat ik haar vandaag bij me hield. Deze ochtend zag ze er nochtans stralend uit. Nog steeds wat hoofdpijn en af en toe buikpijn, maar geen koorts. Naar de kapper (me time voor mezelf) gaan werd geschrapt en toen we op school toekwamen bleek dezelfde zoon die gisteren zijn sportschoen niet vond zijn boekentas thuis vergeten. Toen kwam het weer opzetten: 'Meen je dat? Dat is nu het enige waar jij moet aan denken. Ik leg je kleren klaar, je schoenen, je eten staat voor je neus, je boekentas staat kant en klaar en JIJ vergeet hem.'
Ik heb hem toch nog gebracht natuurlijk. Want anders zou ik echt wel een slechte moeder zijn.

Daarna ging ik met Liesje toch nog naar de winkel. Binnen blijven zag ik niet zitten.  Dat ging oké. Ze was niet zo ziek dat ze onder een dekentje moet liggen al klaagde ze wel over hoofdpijn (zou ze mij nu nadoen?). Een werkende moeder had haar vast wel naar school laten gaan. Dat ik dat niet gedaan had, daar kreeg ik dan ook weer spijt van want ze zeurde voor snoep en lekkere drankjes. Pure ergernis :-) voor mij. Ik kan zelfs niet meer inschatten hoe ziek mijn kind is!

 

Ik ben eigenlijk boos op mezelf. Waarom heb ik ooit gedacht dat het deze zwangerschap anders zou zijn. Dat ik die deze keer als een frisse hinde zou doorlopen.

Sommige dingen lukken ja. Ik heb meer beweging en ik kom veel minder bij.

Ik heb alles goed op een rijtje voor de komst van de baby. Hij zou bij wijze van spreken vandaag kunnen komen. Ik ben klaar!

 

Maar mijn lichaam roert zich.

Mijn lichaam lacht me uit. Kinderachtig nietwaar?

 

De man is vandaag onbereikbaar, mijn tafel ligt vol was, mijn ontbijttafel staat nog en ik, ik schrijf een blog!

Tijd voor actie denk ik zo.

Even weer relativeren.

Er zijn ergere dingen. Veel ergere dingen.

Even aanvaarden dat het maar 13 weken zijn en de baby er dan is.

Dat ik een gelukskind ben en moet stoppen met klagen.

 

Als ik maar wist hoe je een humeur verandert. Hoe je dat knopje omdraait.

 

Het gaat wel lukken. Vandaag misschien nog niet want ik ben moe, maar morgen misschien.