Hoe helend lezen, wandelen en koken voor me is

De afgelopen dagen zat ik al behoorlijk in de knoop met mezelf.
Geen enkele minuut rust vinden was niet bepaald bevorderlijk voor mijn humeur.
Mijn hoofd knetterde bijna letterlijk uit elkaar.

Ik begon het met het uur vreselijker te vinden.
Ik was alleen. Voelde mij heel alleen. Niet letterlijk alleen natuurlijk.
Gisterenavond vond de man het dan toch goed dat hij naar de chiro zou gaan met een paar kinderen. En ik ging een wandeling maken. Mooi weer door drassige paden en langs de Grot van Branst waar deze bidplaats een rustpunt is. Ik ben dan wel niet gelovig. Even ben ik er blijven zitten.
 De man had ondertussen een sms gestuurd dat hij het maar alleen zijn vond zo op de BBQ van de chiro alleen met de kinderen.
Dus na de wandeling waar ik bijna niemand tegen kwam en langs kleine (soms drassige)paadjes kwam ging ik toch nog eens langs op de chiro.
Dat viel tegen. Al snel was de man weg en zat ik daar ook alleen aan een tafeltje met een Feetje dat moe was. De andere kinderen waren aan het spelen.
Dus nam ik mijn boeltje bij elkaar en wandelde nog eens de 1,5 km naar huis.
Tot grote ergernis van man.
 
Maar soit. Wandelen is wel fijn en koken ook.
 
Maar wat ook helpt op een ochtend als deze is het interview lezen in de Standaard der letteren in De Standaard van vrijdag met Kristien Hemmerechts. Ze is wijs.
Hier kun je daar wat meer over lezen.
En zulke dingen lezen leren me beter omgaan met de dingen in mijn eigen leven. Vooral wanneer ik plots 'vast' lijk te zitten.
Soms gaat mijn emmertje ook een keer over.
Maar door dan zoiets te lezen is hij alweer wat leger.
 
Dan weet ik ook dat ik er ZELF iets moet aan doen.
De regie van je leven heb je in eigen handen...
En ik moet dankbaar zijn voor dit mooie leven dat ik mag leiden. Een gezond leven ook. Dat is het voornaamste.
 
Rust ga ik ook krijgen wanneer ik de boel hier weer opgeruimd krijg. Marie Kondo weet je nog?
 
Het gaat volgende week weer stukken beter gaan.
Het gaat nu zelfs al beter want ik weet dat gewoon.
Fee is ondertussen alweer vijftien maanden. Stappen doet mijn lachebek nog niet, maar dat moet ook nog niet. Genoeg armen die dragen.

Fijne zondag iedereen !
 

Reacties

  1. Goed dat je durft te klagen op zijn tijd. Ook al kiezen we bewust voor een groot gezin, er zijn ook gewoon mindere dagen. Maar dat mag je dan niet zeggen, want je koos er zelf voor. Kreeg ik van de week nog naar mijn hoofd...
    Allee, morgen weer een stel naar school. Dat geeft alweer wat rust.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Af en toe wat rust door alleen te zijn of even de natuur in te trekken kan deugd doen. Ik sta daar speciaal vroeger voor op. Gisteren ook mijn momentje gekregen, dochterlief was weg met oma en opa, ganse dag in de keuken gestaan, koekjes, soep, fruitsla en heel veel afwas. Maar wanneer ik alleen ben kan ik daar zo van genieten.

    Fijne maandag!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)