Bloggen of niet: Saai Weekend?!

Er zijn dingen waarover ik denk dat ik dit zeker wil delen met anderen omdat het zo interessant is voor velen, maar dat ik het toch niet doe;
En soms denk ik dat iets compleet oninteressant is, maar dat ik het eigenlijk wel wil opschrijven en het dan maar opschrijf zoals nu dus.
Er zijn eenzame avonden dat ik alsnog besluit te bloggen zoals alweer vandaag.

Zaterdag was al langer de dag dat de weekendkranten in de bus vielen en er dan eindeloos (tussen de wassen door)gelezen werd. Dat veranderde nog niet en dus kun je mijn zaterdag omschrijven als : lezen, lezen, lezen en tussendoor ook nog de kinderen naar de tekenschool brengen en me ergeren aan een dochter die plots veranderd is van lief meisje in een jongenszot (compleet met alle toebehoren).
's Avonds gingen de man en ik dan uit eten in een populair, maar zeer goed restaurant en opperde weer eens tegen elkaar (voor de zoveelste keer)dat we dit elke week zouden moeten doen omdat we dan zonder kinderinmenging een gesprek konden voeren :-).
Het huis werd ondertussen redelijk rommelig. De haard werd gebruikt als speelruimte en bij gebrek aan een echte Tv schaarde vier kinderen zich rond een mini schermpje en Fee: die keek er naar.
Onze haard? Daar is nog wel wat over te zeggen. Ik wil VUUR, maar man wil dat niet (meer). Eeuwige discussie hier. Kun je een haard ook tot iets anders invullen dan speelruimte?

 

Toen werd het ondertussen zondag. Die om zes uur al begon en dat is vroeg, maar ik ben dat eigenlijk na al die jaren gewoon en het heeft niet veel zin om er over te zagen. Ooit ga ik het weer kunnen : uitslapen en ik weet: dan gaat dat niet meer lukken !!! Je wordt dan vanzelf vroeger wakker of hebt gewoon die slaap niet meer nodig.

 

Zondag is Chiro dag en dat is er dus gaande en ook ging ik na vele weken mijn ouders nog eens bezoeken. Dat is een echte schande en dat vervult mij telkens weer met schuldgevoel van hier tot in Tokio want mijn ouders zijn superhelden. Hoe zij de voorbije 40 jaar wisten om te gaan met hun dochter: petje af !!

 

Ondertussen heb ik dus zelf een dochter van 18 jaar (zelf ging ik alleen wonen op mijn 19de en daar waren mijn ouders het toen niet echt mee eens, maar ik deed het toch en ze steunde mij uiteindelijk toch!)en mijn dochter gaat dus op kot en gaat dus moeten koken en wat zelfstandig zijn enzo en dat wil ze zelf ook heel graag hoor (('t moest echt niet)en dat doet allemaal een beetje gekjes, maar zelf is ze dus super enthousiast. Ondertussen is haar kot wat geïnstalleerd. Dat deed onze man natuurlijk grotendeels. Daar moest ik dan mijn zondagavond voor opofferen. Alleen kinders in bad en bed doen enzo. Niet mijn favoriete taakje op zondag.

 

Saai hé?

 

Positief aan het weekend was dat ik kon rondlopen in mijn favoriete kledij. Een zeer losse groene jurk die keigoed en zacht aanvoelt  en daarboven een grijze shirt met paddenstoelen op.

Zoals dit dus. Héérlijk om te dragen.

Bovenstaande boek las ik uit en ook zeer snel. Een niet zo positief boek over het ouderschap (met jonge kinderen)eigenlijk en dat hoeft ook niet want veel dingen zijn waar, MAAR en dat is wellicht ook de bedoeling: ze spreken te weinig over te positieve kanten van dit ouderschap. Dat hoeft niet. Het mag gaan over de 'lastige' dingen. Nooit meer uitslapen bijvoorbeeld of compleet lazarus gaan. Want je hèbt een kind!!
Of naar het toilet gaan en het ZO vinden ! De pot wou ik echt niet tonen. Of een 8 jarige zoon die racet met de jongste door het huis en je telkens: 'rustig! Rustig! RUSTIG!' gilt, maar uiteindelijk tuimelt jongste dan toch de grond op (en ze vindt het toch nog grappig want ze is al wat gewoon!).
En uitgeput val je dan samen met man in de zetel in slaap wanneer de kinders op de Chiro zijn. Eindelijk even rust tot Liesje met haar hakken de woonkamer doorkruist en ze met veel misbaar verkondigt dat ze 'KAKA' heeft gedaan. Dan begin je maar aan het eten nadien.

Ik las het boek toch graag. Vooral omdat het even allemaal vierkant ging en dan lees je dat eens graag. 'Wat leuk dat het bij hen élke dag zou lijkt te gaan. Bij mij is het maar 1 dag op 2 zo :-).'

Verder kan ik U toevertrouwen dat ik in feite een verwende prinses ben en het enige dat ik werkelijk jammer vind aan kinderen hebben is die gigantische was die altijd naar mij grijnst en die niemand ooit eens voor JOU doet, maar ook ten tweede dat ik niet veel kan lezen.
Want lezen zou ik zoveel meer willen , maar ja. Dat is misschien pas voor later en later en later.
We leven in het nu Sandra! Ja. Ik probeer ondanks mijn twaalfkoppig gezin toch nog tijd te maken voor mezelf (Joepie! Dinsdag Spaanse les) en ook om te lezen. Al zijn de drie laatste boeken niet echt hoogstandjes. Het zij zo....

Zet de week goed in ....

Liefs van Sandra