Uit de potten likken

Dat ik heel veel hou van koken is geweten.
Een liefde die pas de afgelopen jaren is gekomen want tien jaar geleden waarschuwde ik mijn toekomstige nog met de woorden: 'Pas op. Ik ben geen keukenprinses.'
Toen maakte ik puree van 'geschilde kroketten' zoals de man het zo mooi kon verwoorden en kocht ik vaak kant en klaar bij de beenhouwer (balletjes in tomatensaus of spaghettisaus of tong in madeirasaus). Ook kon ik geen deftige soep maken. Nu vind ik zoiets papgemakkelijk.

De verandering kwam er een zestal jaar geleden. Zo ongeveer in 2009 toen ik plots een heel schoon kookvuur had en meer interesse begon te krijgen in gezond eten en meer zelf maken.
En ik ook gestopt was met werken...
Woorden als stoven bijvoorbeeld heb ik moeten leren en als Piet er niet was geweest had ik nooit verse soep gemaakt.

Alles leerde ik mezelf uit boeken. Zelfs een ui snijden.

En deze avond maakte ik dus biologische kip in mijn zalige Le Creuset pan en iedereen was het over eens. Overheerlijk ! Ligt het aan de kip of de pan of mijn kookkunst. Wie zal het zeggen?
De kip werd trouwens gemaakt via een recept van PH (de bekende kok)en ik maakte ook zalm met het recept van Smartmat. Ik draai er tegenwoordig mijn hand niet meer voor om om  twee verschillende menu's per dag ;-) te maken. Beiden waren lekker.
Voeding is een basisbehoefte heb ik geleerd en MOET goed zijn én belangrijk. Er mag tijd in sluipen. Zowel in de voorbereiding als het koken zelf.

En zo stond ik op een gegeven moment volop uit de potten te eten. En telkens volgde een orgasme van woorden: 'Mmmm.', 'Lekker!', Mmmm.', 'Dit is zo lekker. Amai.' , 'Mmmmm.', ... Eén dochter kon er wel mee lachen.
Het eten droop van mijn kin.

En per ongeluk ontdekte ik dat het restaurant waar ik al een paar keer voorbij gewandeld ben de afgelopen tijd TE KOOP staat.
Dit restaurant.
Wat een spijt dat we het niet kunnen kopen.
Want ik wil geen restaurant beginnen, maar amai. Wat een zicht op mijn geliefde Schelde.
Ik zou het zo kopen om er gewoon te wonen, maar dit is gewoon een droom....
Hadden ze nu 300.000 Euro minder gevraagd: ik had het meteen gedaan-zonder twijfelen.
Het zicht zou voor de rest van mijn leven onbetaalbaar zijn.

Verder was het hier een héle drukke woensdag waarin mijn oren bleven tuiten.
Maar waarin ik ook blij was dat ik weer wat kon sparen.
Niet genoeg om het zicht op de Schelde te kopen, maar wel genoeg om mijn tuinproject te betalen.

Smaakvolle groeten.