Het gemiste buurtfeest

Naar feesten gaan doe ik zelden.
Niet omdat ik niet zou willen, maar gewoon omdat wij niet uitgenodigd worden.
Ons laatste feest was een trouwfeest in april 2011.

Voor jullie denken dat wij dit zelf zielig vinden. Zeker en vast niet want het voordeel is dat we nooit nutteloze cadeaus moeten kopen voor mensen die we eigenlijk geen willen geven en we hebben de laatste jaren geen babysit meer gehad die we moesten betalen.
Ons kinderen gaan wel heel veel naar feestjes. Zowel de groten als de kleintjes. Dat compenseert.
En ik hou hier thuis ook gewoon feestjes. Soms zelfs zomaar.

Maar af en toe is het wel flink balen want in ons straat wordt er twee keer per jaar een straatfeest georganiseerd en daar had ik ons wel voor ingeschreven. De man kwam speciaal die dag vroeger naar huis (om 17 uur thuis is op zaterdag een record!). Maar Fee was dus ziek en geen klein beetje (nog steeds eigenlijk). Ze heeft hoge koorts (zeg maar rond de 40°), haar neusje is verstopt en haar ogen tranen voortdurend. Wie anders dan ik kan haar troosten en verzorgen in dit geval.
En dus bleef ik in ons huis met de drie jongsten terwijl man met de zeven andere kinderen naar het buurtfeest ging. Dat ik trouwens perfect kon volgen en horen aangezien de tent bijna op onze oprit stond.

De volgende ochtend stond de tent er nog, maar sliep de straat nog lekker lang door terwijl ik ondertussen al uren alleen beneden ben met de jongsten.
Ergens stond een verdwaald colafeestje en ik heb zo een vermoeden dat de jongens hun tanden weer niet zullen gepoetst hebben nu de controlepost er niet was :p. Want als ik het niet doe gebeurt het gewoonweg niet.

Het goede nieuws is dat ik in stilte eindeloos heb kunnen lezen tussen de wakkere momenten van Fee door.
Dat de kinderen en de man me lekkers kwamen brengen vanop het buurtfeest: soep en een hotdog.
Dat ze af en toe binnen sprongen om te plassen en dan heel enthousiast waren. 'Zo tof, zo leuk!'

Toen man ver in de nacht zijn bed in strompelde wist hij me te vertellen dat ik de enige vrouw was die er niet bij was (dat was niet leuk)en dat het echt supertof was dat feest.
Dat was dus eigenlijk toch nog een beetje balen want hoe graag had ik met de buurvrouwen mee gekletst en gelachen, maar neen.
Als een mens al eens durft spreken over zelfopoffering kan ik deze er gerust uitpikken.

't Zal voor binnen een half jaar zijn wellicht. Tot het volgende buurtfeest.