Klikker de klak

Er waren zieken kinders deze week. De ene herstelde gelukkig nogal snel en de andere bleef wat zweven tussen genezen en niet genezen. De ene dag dus koorts, de andere dag springlevend. Me aanpassend aan de gang der ziektes vulden mijn dagen zich.

Carnaval kwam veel ter sprake. Ons Lies uitgedost als prinses met een Nerd bril op. Hilarisch.

En Kapitein Winokio is mijn held. Hij geeft plaats in zijn vriendenboek voor ALLE broeders en zusters :-).

 Thijs zijn haartjes liet ik kortwieken en hij kwam vandaag thuis zeggende dat de juf zei dat hij een heel slecht rapport had. Er waren tranen. Hij vond dit heel erg. Zijn werkhouding is niet oké. Hij is veel te traag...enzovoorts. Toen ik vroeg of de juf dit alleen tegen hem gezegd had of er nog een kindje was met een slecht rapport (van de 24 in zijn klas), maar neen. Hij alleen!! Hij bleef maar zeggen in de auto. 'Het is slecht mama. Slecht, slecht!'

Zelf vond ik zijn rapport meevallen (buiten één cijfer), maar de vele commentaar (dat er voor altijd gaat op staan)vind ik erg voor een zesjarige.
Een hoop ergernis kwam naar boven. Mijn zoon is traag. Dat weet ik. Thijs is nooit één van de snelste geweest. Hij was zelfs laat met stappen. Met alles is hij laat. Hij kijkt ook altijd de kat uit de boom. Een dromer.

En ons jongens zijn niet altijd in orde met hun huiswerk of vergeten al eens iets. Iets te vaak eigenlijk. Wel. Ik ook. Ik vergeet regelmatig iets ondanks mijn lijstjes en agenda. Ik kan niet alles in mijn hoofd proppen. Ze hebben wel nog nooit hun zwemgerief of turngerief vergeten, maar ik vergeet al eens een schoenendoos mee te geven of een taalboek of het huiswerk ligt nog thuis.

Het gevoel dat het niet 'klikt' met de school kwam weer opzetten en de twijfel sloeg toe.

Tim vindt het maar niks dat ik weer overweeg om ze alsnog naar een andere school te laten gaan.
Moet ik het negeren? Erover praten? Of actie ondernemen?
Waarom hecht ik er tegenwoordig zoveel waarde aan dat de school mij ligt en kon het mij pakweg tien jaar geleden niet zoveel schelen. Een school was een school.
De juffen hoeven mijn vriendinnen niet te zijn. Zeker niet, maar een ongelukkig kind is niet leuk.
En waarom ligt de ene school (zoals de vorige) je compleet en heb je daar nooit iets aan te merken en lijkt alles te kloppen en is de andere school (heb dit al een keer eerder meegemaakt)een bron van ergernis en lijkt er elke week wel iets te zijn. Ik weet het niet.

 . Af en toe is er weleens orde bij ons thuis. Kijk eens hoe prachtig dat schoenenrek. Dat duurt natuurlijk nooit erg lang.

 Ach. Laat ik maar weer een boekje lezen...

 Of meer graphic novels.

 Af en toe is de was een ramp. O. 't Is al beter ondertussen. Den boven was even opgeschoond;

 Maar ik doe mijn best.

 Zoals ik elke dag doe. Mats moet leren op het potje gaan.
Het lukt. Ons leven gaat door.