Hard labeur? Geef mij maar een andere uitdaging?





Gisteren heb ik toch even mijn boek opzij gelegd toen er op de TV iets was wat mijn aandacht langer dan vijf minuten kon vasthouden.

Er zijn maar weinig dingen die ik de moeite waard vind om naar te kijken, maar nu heb ik dus gekeken.

Mijn man is zelf een kleine zelfstandige die zeven op zeven werkt en lange dagen maakt (net zo lange als die marktkramer ja en zondag ietske minder al is het dan de facturendag), maar gelukkig hoef ik hem zoals Els in de reportage niet te volgen. En moest ik de man niet onder druk zetten zou hij ook nooit of te nooit op vakantie gaan. Het is dat ik hem bijna smeek dat hij mee gaat...

Hij doet gelukkig geen werk waar ik hem zou kunnen meehelpen (tenzij met wat kleinigheden wat ik dan met veel plezier doe) en zelf wil hij vooral een vrouw die thuis op hem wacht, dat het eten klaarstaat en ik alles klaar krijg met de kinderen en het huis zodat hij zich niet teveel meer moet aantrekken.

Maar die vrouw in die reportage. Amai. Die moet hare man doodgraag zien om zoiets te kunnen volhouden.

Maar enfin madame dacht ik. Ga dan toch niet meer alle dagen mee.

En neen. Ik vind dat geen leven. Dat is niet wat ik mij voorstel bij 't leven. Althans: niet in dit land. Ik weet ook wel dat men 100 jaar geleden ook zo hard moest werken en toen niets had en dat ook in andere landen dit nog dagelijkse kost is. En ik zou nooit willen ruilen. Ook niet ondanks al die materiële dingen. Want geld dat telt daar echt. Dat kwam toch naar voor. Op vakantie gaan was verlies lijden en geen verrijking. Dat weet iedere zelfstandige ook. Als wij weggaan komt er ook niets meer binnen en geven we wel uit. Logisch toch.

Maar dat zien deze mensen dus niet echt zitten. Zoveel verlies: dat kan niet!

En ik geloof nooit dat die mensen intens kunnen genieten van de rijkdom die ze vergaart hebben. Als je daar niet van kunt genieten wat heb je daar dan aan?

Bij de zus van die mevrouw is de euro allang gevallen en ze heeft gelijk dat ze net daarom boos is op haar zus.

En die oude man die bittere tranen huilt om zijn overleden vrouw. Dat is het uiteindelijke resultaat. Gaan de ogen van die mevrouw dan niet open?



Geef mij dan toch maar het luxeleventje dat ik nu heb. Zelf mijn dagen indelen, lekker rommelen met de kinderen en me bezig houden met dingen die ik heel aangenaam vind.



Zo ben ik  deze uitdaging aangegaan om eens een ander soort boeken te gaan lezen. En deze maand heb ik er al zes uitgelezen. Dat kan je lezen op mijn leesblog.

Rijk word je daar niet van, maar een leven zal ik zeker gehad hebben en plezier ook.



Fijn weekend



Met alle respect hoor voor die mensen in de reportage (petje af als je dat kunt!).

Reacties

  1. ik heb ook die reportage gezien Sandra.grooot gelijk heb je met je leventje!!
    ik stel me de vraag wat voor liefde hebben die zonen gehad toen die klein waren???
    die zullen wel bedolven geweest zijn op materieel vlak,maar liefde???zouden daar dan tijd voor gemaakt hebben?chapeau voor u leven!fijn weekend debora

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb het ook gezien en vond het met alle respect nogal dom van die vrouw. Ze heeft weinig zelfrespect en haar man voor haar .

    Ik zou zo geen leven willen hoor

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat is een hard leven. Geniet maar van alles om je heen .

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zag de reportage ook en ik vond het overduidelijk dat beiden echt wel willen zo hard werken. Ook al zegt die vrouw dat ze het niet meer kan, als je echt niet meer kan dan stop je. Waarschijnlijk zal dat ook met veel tegenzin zijn. Iedereen leeft zijn leven zoals hij het wil en werken lijkt voor hen het beste wat er is. Ik zou het alvast niet kunnen! :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)