Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)


Kleine meisjes worden groot,
verven dan hun lipjes rood.
Trekken mooie kleertjes aan,
lopen achter de jongens aan.

Zo ongeveer ging een gedichtje dat in een Kerstboek van mij stond toen ik zelf nog klein was.
Zo vaak wil ik nu zelf de tijd stil zetten omdat de kinderen zo snel groot worden.
Ik klik en klik en klik met mijn fototoestel om dingen vast te houden en achteraf de foto's bekijkend schrik ik nog.

De vakantie komt er nu in snel tempo aan. Morgen moet ik nog twee valiezen maken. Ik kijk wel een klein beetje uit naar de vakantie.
 
Vandaag was een flopdag. Lag het aan het grijze weer dat de mensen mij zo zuur en egoïstisch leken of lag het gewoon aan mijn eigen. Ik weet het niet. Feit is dat het na minstens 20 minuten aanschuiven in een rij in de Ikea aan mij was toen ik plotseling misselijk van de pijn naar buiten moest mijn volle kar (met spullen voor de tienerkamer) achterlatend (en ja: ik was alleen in de Ikea).
Niemand had mij al die tijd voorgelaten wat ook niet hoefde (ook al verging ik van de pijn) voor mij en zelfs toen een kassa ernaast mee open ging kon ik niet zo snel zijn als al die andere mensen, maar niemand die achter me stond deed ook maar de minste moeite om me voor te laten. Men dacht echt enkel aan zichzelf.

Nadat ik buiten op adem was gekomen moest ik opnieuw aansluiten achteraan de rij (echt!). Niemand wou mij voorlaten. Het speet hen echt. Ik was in staat om een scène te maken, maar wat brengt dat op. Ik mompelde in mezelf dat ik dit amper kon geloven. Twee keer in zo een rij staan. Geloof me. Dan bekijk je je medemens op een andere manier. Enkel de man achter me in de rij zag blijkbaar hoe moeilijk ik het had en hielp me.

Na school bleek er ook nog wat te zijn. Twee vermiste zaken. De spinnendiadeem en een sjaal bleven zoek op school.
Daar werd ik ook al niet vrolijk van.
Thuis bleek de sleutel zoek van de kast waar de Halloweenspullen voor morgen inzitten. Nog steeds nu. Die zaten in de kast om zeker niet zoek te geraken. O. Ironie.
Dan dus geen Halloween voor hen morgen.
Ook de sleutel van de achterdeur is al weken zoek. En we leggen die telkens 2 meter hoog of op een vaste plaats, maar toch verdwijnen die.
Nee. Ik werd alsmaar somberder.

Nadat ik de kinderen naar de notenleer deed ging ik naar de Colruyt achter room en batterijen en ook daar liet niemand me voor. Nochtans duurde het amper 1 minuut voor het scannen en pinnen. Ik kon mijn ongenoegen amper de baas. Vervloekte al die mensen.
Het lijkt of op sommige dagen de mensen goed gezind zijn en behulpzaam. Soms heb je gewoon veel geluk en op andere dagen lijk je de verkeerde mensen tegen te komen.
In de Ikea was ik trouwens wel blij met mijn Latte en frambozenbavarois. Dat was pure troost.
Ik had bovenstaand boekje willen voorlezen, maar tegen voorleestijd vond ik de moed niet meer.

Vandaag heb ik me vaak de vraag gesteld hoe ik het kon keren. Dat gevoel! Hoe ik er anders mee om kon gaan.
Al is het ook gewoon niet leuk om twee keer in een lange rij te moeten aanschuiven. Daar wordt niemand blij van. Misschien klopte mijn gevoel toch.
De zoekgeraakte spullen. Ach. Dat zijn spullen. Materiele zaken. Niet belangrijk.
In de Colruyt was het wellicht puur toevallig dat ik tussen drukbezette werkende mensen stond die zelf allemaal tijdig thuis wilden zijn.

O. Ik had ook kunnen bloggen over de prachtige dingen die ik kocht voor de tienerkamer waar we dit weekend aan beginnen. Mooie dingen uit de Ikea. En ook nog lakentjes voor beebje.
Of hoe lekker de Latte me smaakte in de koffiebar ginds. Hoe vriendelijk het kassameisje was toen ik de balletjes ging kopen die ik mijn kindjes vandaag beloofd had en we hebben ze gegeten en ze waren zoals steeds superlekker.

Ik wil meer genieten. Meer thuis zijn ook. Misschien ben ik de laatste tijd gewoon teveel bezig met te willen dat alles snel klaar is. Ik wil dat echt, maar dat zorgt ook voor iets teveel stress (misschien). Want dan moet ik naar daar en dan naar daar en dan nog even dat in orde maken.

Twee maanden lang heb ik gezorgd dat de kindjes pico bello naar school gingen, dat de boterhammen en boekentassen in orde waren, de turn -en zwemzakken, de hobby's, huiswerk altijd gemaakt, ...
Het is heel goed gegaan en ik wil dit blijven volhouden, maar dat de baby er aan komt zorgt voor stress omdat ik WEET dat het niet gaat blijven duren. Ik WEET dat ik meer met de baby ga bezig zijn in het begin en ik minder oog ga hebben voor andere zaken.

Ik kan de baby niet negeren trouwens want hij schopt de hele dag door :-).

Oké. De vakantie komt er dus aan.
En het gaat mooi en droog weer zijn. Misschien moet ik wat uitwaaien tussen de blaadjes met de kinderen. De herfst vind ik een mooi seizoen.
Misschien moet ik juist minder onder de mensen komen...
En meer relativeren vooral. Ik kan het precies niet meer zo goed.

En nu ga ik voor de stoof zitten. Die maakt mij blij ook al las ik vandaag hoe vervuilend een houtstoof wel is. Veel vervuilender dan een auto, maar aub laat mij mijn houtstoof.


Reacties

  1. Wat flauw dat ze niet voor wilden laten gaan bij Ikea, hebben ze geen zelfscankassa's bij jullie. Je bent dan veel vlugger klaar en er is daar altijd iemand van Ikea bij, die je kan helpen.
    En ja, die houtkachels zijn lang niet zo milieu-vriendelijk als aanvankelijk gedacht werd. Goede raad: niet stoken bij (nagenoeg) windstil weer en mist: de rookuitstoot blijft dan hangen en kan bij mensen, die daar gevoelig voor zijn, vervelende consequenties hebben: hoesten, niezen, tranende ogen, kortademigheid, ed. Ik heb mijn buren gevraagd daar rekening mee te houden en tot nu toe houden ze zich er aardig aan. Sterkte met de laatste loodjes! En dat Feetje van jullie lijkt mij zo'n schatje....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er is een zelfscan, maar dan mag je niet meer dan 15 producten hebben en ik had er meer :-).
      Wat fijn dat je buren er rekening mee houden.
      Voor mij is de stoof vooral gezelligheid 's avonds (absoluut een genietmoment) al kan de thermostaat nu een paar graden lager door de vele warmte die de kachel geeft. Dat zal uiteindelijk ook schelen in het gasverbruik.

      Verwijderen
  2. Ocharme jij, je hebt het precies lastig de laatste weken. Komt wel allemaal goed hoor. Soms zou ik ook eens ferm mijn keel willen open zetten en tegen iedereen roepen. Mensen zijn zo egoïstisch geworden. Moesten wij met zijn allen een beetje meer voor elkaar zorgen, een beetje aandacht hebben voor elkaars noden. Een beetje warmte in onze maatschappij, en niet alleen in die ene week music for life. 😉

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind het allesbehalve plezant. Voel me erg beperkt dezer dagen en wil net nog veel doen.
      Soms heb ik er erg veel moeite mee hoe mensen doen of zijn en soms lukt het heel goed om er mee om te gaan.
      De schijnheiligheid kan me weleens storen.
      En uiteraard kom ik ook fijne lieve mensen tegen.

      Verwijderen
  3. Ikke ikke ikke zo zijn veel mensen. Ze hebben geen oog meer voor de ander. kan me er dood aan ergeren. Jammer dat het zo moeizaam gaat terwijl je zo graag nog zoveel wilt en moet misschien!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je hebt alle soorten mensen en op sommige dagen lijken er gewoon meer rond te lopen van het ene :-). Het beperkter zijn is lastig en moet inderdaad soms gewoon, maar alles komt terug.

      Verwijderen
  4. Och lief mens, wat een vervelende ervaringen zo allemaal. Voeg daarbij je algemene welbevinden (of het gebrek daaraan) en het wordt een sombere boel. Ik denk dat je zou kunnen proberen meer te delegeren, of dingen online te regelen, voor zover mogelijk. En je kinderen kunnen ook helpen en dingen zelf doen hè!! Zeker als beebje er straks is. Ik weet hoe moeilijk het is maar ik weet ook dat de kinderen meestal van goede wil zijn. Nu nog leren dat het dan niet op jouw manier gaat maar dat het toch goed komt;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Astrid. De kinderen moeten al helpen hoor. Ook de jongens van 8 en 9. Die moeten afdrogen en opruimen. Maar soms moet ik alles wel een paar keer vragen (vreet ook energie). Ik doe ook al dingen online en heb elke week hulp in huis :-). Het enige dat er in december (maar wanneer weet ik nog niet)bijkomt is extra hulp voor de kindjes en beetje huishouden zoals koken bv. op woensdagnamiddag. Dat zal welkom zijn.

      Verwijderen
  5. Amai ik wou dat ik erbij was in de Ikea. Ik zou niet zwijgen, bah! Er lopen toch boertige mensen rond he.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet zeker dat jij niet op je mondje gevallen zou zijn ;-). Jammer dat je niet meer mee kan.

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife