One day I'll fly away: zomaar een donderdagse ochtend

 Het gaat snel. O zo cliché, maar zo heel erg waar.
Fee zat zes maanden geleden nog in mijn buik. Nu is ze vijf maanden en 24 dagen jong. Ze lacht veel en ze lacht altijd wanneer ik tegen haar praat, haar optil in de lucht of haar gewoon ronddraag. Ze doet nu 'prrrrt' (dat beloofd voor als we met de petatjes gaan starten)en ik hou zo ontzettend veel van haar. Haar hoofdje houdt ze nu al heel lang rechtop en ze verschuift al flink op de mat. Ze doet moeite om haar speeltjes te pakken. Het is zo wonderlijk allemaal.
De natuur heeft dat toch maar weer prima geregeld dat die liefde zo groots kan zijn. Mijn andere kinderen kan ik soms wel achter het behang plakken. Alleen Mats krijgt nog wat krediet voor zijn fratsen. Maar op sommige dagen hangen de kinderen het echt uit (op andere dagen zijn ze ook wel heel erg lief hoor, maar ik heb het nu over vandaag!).

Maar streken zoals op een tafel gaan staan om de sleutel van de kast te pakken (Thijs dus) waar de puzzels in liggen en dan alle, maar dan ook alle puzzels uitpakken in de woonkamer en dan kom ik beneden zitten er maar één te puzzelen en zitten er twee alle puzzelstukjes door elkaar te gooien. Leuk dat puzzelen!! Grrr. Ik ken betere manieren om uit mijn bed te komen.

En toen bleek de vuilniszak overvol en er lagen overal vuile kleren en de kussens lagen weer uit de zetel en ik vond de brooddoos van Niels niet en Thijs zijn thermos bleek kapot en ga zo maar door. Zo een ochtenden: echt waar. Ik heb er zo een hekel aan.
Dan loop ik te zeuren wat natuurlijk helemaal niets uitmaakt want uiteindelijk blijven de puzzelstukken liggen omdat er dringend naar school moet gegaan worden en de brooddoos van Niels blijft zoek en de thermoskan blijft ook stuk en juist ja: die vuilniszak is nog steeds overvol.
Gelukkig moet ik dan even later deze kleine meid uit haar bedje halen en die schenkt mij de liefste glimlach van de hele wereld.
En toen dacht ik. Gewoon even verstand op nul en doorgaan.
Ondertussen zijn we al in de namiddag. De vuilniszak is ververst, de vaat is al twee keer gedaan, de puzzelstukken zijn weer in de kast, er is gestofzuigd, de tafel is proper, de kussens in de zetel, de wasmachine is aan zijn derde draai bezig, Fee is in bad geweest, .... Kortom: alles komt nog goed vandaag...
En later kan ik er vast om lachen (dat zeggen ze toch).
En op een dag vliegen ze ook uit. Ik weet zeker dat ik ooit terug verlang naar die fratsen.




Wat de Give Away betreft. Er deden negen mensen mee, maar mijn onschuldigste hand is momenteel niet thuis dus de uitslag zal voor morgen zijn. Nog een beetje geduld ;-).

Reacties

  1. Zo herkenbaar!!! Hier is het "voorlopig" de 2 oudsten die ik soms ( lees dikwijls) aan de wasdraad zou kunnen hangen. Wild zijn niet luisteren, kibbelen, .... Deze morgen nog, manlief zei nog " amaai grote M zit weer in actie"
    Daarna was hij weer negatieve commentaar en kritiek aan het geven op kleine M. Op een gegeven moment zei ik; als ik je nog 1 ding negatief hoor zeggen over je broer mag je elke keer je iets negatief zegt het ook positief zeggen. Dan stopt hij want dat is voor hem héél moeilijk iets positief zeggen over kleine M.
    Nu geniet ik ook van de stilte en de rust, tot ze straks terug thuis zijn ;-) dan is het gedaan, begint het gekibbel, bekvechten.....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. zo mooi verteld en, zo'n mooie foto's,zo'n schatje!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi geschreven! Ja en als ze dan uitvliegen (zoals oudste zoon hier) dan mis je ze ze weer ;)
    liefs en fijne dag!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. :-) ik moet er nu al een beetje om lachen hoor, heel herkenbaar ...
    sterkte en wat een mooie foto's van uw jongste dochter wat een schatje!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)