Een zondag zoals de zovele.

Een zondag.

Ik ben wat langer dan anders in mijn bed blijven liggen.
Omdat de man weer gaan werken is kon ik alleen douchen doordat een dochter de kleintjes in het oog hield.
Wandelen zal ook vandaag weer niet lukken. Eens naar de dierentuin of speeltuin gaan ook niet.
Ik kan niet in mijn ééntje op stap met zoveel kleintjes. Daar baal ik soms van geef ik toe. Met maar twee kleintjes zou ik het wel doen...en doe ik soms ook. Dat had ik natuurlijk op voorhand moeten weten, maar was daar niet ergens beloofd dat er een papa dag ging zijn.  Een halve dan nog wel. En waarom lukt het zelden of nooit om de kinderen eens naar school te brengen of op te halen. Waarom hoor ik altijd maar dat ik mijn plan moet trekken. Zelfs in onvoorziene omstandigheden lijk ik meer en meer op een alleenstaande moeder. Het enige verschil is dat ik geen geldzorgen heb.

Een oppas zou ik weleens kunnen regelen, maar aangezien ik niet op voorhand wist dat man zou gaan werken vandaag kan ik die niet meer 'vragen'.
Mijn zondag zal dus weer voorbij gaan met de was doen (het moet uiteindelijk toch gebeuren)en lezen en opruimen.
Ik begin mezelf echt een klaagwijf te vinden en ik wil dat niet zijn dus eigenlijk zou ik dit beter allemaal niet opschrijven.
En mijn dagen gewoon anders gaan invullen waarbij ik gewoon nooit eens hoop dat hij er eens gaat zijn of er op reken. (gisteren ben ik drie uur onderweg geweest om kinderen naar feestjes te brengen en opnieuw op te halen en nog eens drie uur voor de zwemlessen)

Gelukkig is het deze middag toch Chiro (de kinderen gaan nu naar een jeugdbeweging hier). En zo kunnen de jongens toch nog naar buiten toe.

Het is natuurlijk wel waar dat er gewerkt moet worden. Dat hoor ik genoeg! Tenslotte werk ik niet.
Maar ik vraag me de laatsten tijd toch af. Waarom zo ontzettend veel???
Dat ik niet klaag wanneer het geld op de rekening komt is natuurlijk ook waar.
Ik zou natuurlijk niet willen dat we geldzorgen krijgen. We kunnen toch beter ons bedje opmaken?
DAAROM zegt de man dat hij zoveel werkt. Er zijn toch wel veel monden te voeden.
Vorig jaar heeft man zes keer meer verdiend dan wat ik ooit met mijn fulltime werken verdiende.
Zelf gaan werken is dus een beetje zottekes vindt hij. Hij heeft eigenlijk wel gelijk. Hoe zou ik alles anders moeten geregeld krijgen?
Kan het een beetje minder?
Ik denk het wel...
Maar de man overtuigen lukt niet.

Met een big smile is hij vertrokken.
Ik dook in de krant en dacht aan wat De Wachter gisteren liet optekenen in de krant. 'Je kan beter zwijgen!'

Voorlopig ga ik er dus over zwijgen.
Er komen misschien andere tijden...Ooit !

En voor wie er moest aan twijfelen. Ik zie mijn manneke héél graag. Gelukkig wel. Ik zou hem alleen wat meer willen ZIEN. En ik ben wel heel dankbaar dat hij zoveel wil werken voor ons.

Reacties

  1. Toen ons mannen klein waren, trok ik erop uit. Alleen, met hen. Manlief werkt 3 op 4 weekends. De vrije dagen die hij daardoor heeft tijdens de week, vult hij op met hobby's. Het enige dat we doen, is samen gaan winkelen, voor een ganse week. Dus we zijn zo'n anderhalf uur samen per week. Niet veel, maar we zijn het zo gewend. Nu ben ik aan huis gebonden, je weet wel waarom, en heb ik het geluk dat onze oudsten weleens ergens heen gaan met hun kleine broertje. Zoals gisteren : middelste zoon met het liefje en klein broertje naar de Zoo, met de bus. Keileuk vind die kleine dat;) Voor de rest vullen we de weekends met het verzorgen van onze beestenboel, gaan we naar de speektuin hier vlakbij, spelen we in de tuin, en minstens 2x per dag een goeie wandeling met de honden. Het heeft geen zin om constant te denken aan het feit dat je alleen voor alles opdraait. Ik heb me daar allang bij neergelegd, ook al vind ik het soms ergerlijk wanneer man zijn vrije dagen vult met z'n hobby's. Maar ik zeur er niet over, al lang niet meer. Het is nu zo en we proberen er het beste van te maken. Weet je, één voordeel is er wel : de was is weer bijgewerkt! Hier is het droog, ik hoop bij jullie ook. Pak mira vast, stop de kleintjes in de wandelwagen/draagdoek/weetikveel en trek erop uit!
    Dikke knuf, en af en toe een dipje MAG.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Sandra, ik kan me inbeelden hoe je je soms voelt, k heb dat ook soms een beetje nu ik weer thuis ben, maar voor mij is het ook een beetje de sleur van elke dag hetzelde te doen. Als ik in de crèche bezig ben is het heel druk in combinatie met ons gezin, maar dan ben ik wel eens buiten en verzet ik mijn zinnen.
    Af en toe eens klagen en zagen kan echt geen kwaad zenne, dat moet ook eens kunnen want iedereen heeft het eens nodig om zen hart te kunnen luchten wanneer het eventjes teveel wordt.
    Veel liefs
    S.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een wafelijzer van 42 jaar oud, Sunburst en aparte tijd voor de kindjes

Campinglife

Kleine meisjes worden groot ...(en dat op een flopdag)